اعتقاد به حضرت مهدی علیه السلام عقیده ای اسلامی

موضوع «مهدی»، و «انتظار»، و «ظهور»، موضوعاتی است اسلامی، نه مذهبی. باید گفت که اعتقاد به ظهور مصلح و منجی، در آخرالزمان، اعتقادی است ملی، و نه فقط اسلامی، یعنی: اهل ملتها و ادیان نیز بدان اعتراف داشته اند، و در میان آنان، در روزگاران قدیم، نیز سخن از «موعود» می رفته است.
و واقع این است که «اسلامی» بودن این مسئله، اصلی است روشن، و بسیار روشن. بنابراین، عقیده به مهدی (ع)، اختصاص به شیعه ندارد. پیروان دیگر مذاهب اسلامی نیز، در این اعتقاد و انتظار، با شیعه هماوایند. و البته چنین هم باید باشد، زیرا احادیثی که در کتابهای همه مسلمین، از همه مذاهب، درباره مهدی، شأن و مقام و کار او،و غیبت و ظهور او، و علائم ظهور، آمده است احادیث نبوی است، و در مقیاسی بسیار، در حد تواتر روایت شده است. و حتی جماعتی از عالمان اهل سنت کتابهایی ویژه درباره مهدی (ع) نوشته اند، و در کتابهای خویش درباره خصوصیات مهدی، علائم ظهور، شمار اصحاب مهدی و نام آنان و.. بحثهایی سرشار کرده اند. علت این امر، که عالمان فرقه ها و مذاهب اسلامی، همه و همه به موضوع مهدی اینگونه توجه کرده اند، و در این باره این همه نوشته اند، این واقعیت است مهدی در اسلام، به وسیله خود پیامبر اکرم (ص) مطرح گشته و تعلیم داده شده است، مانند توحید، امامت، معاد، نماز، روزه، زکات، حج؛ جهاد، امر به معروف، و نهی از منکر، تولی، تبری؛ قبله، میقات ... و دیگر عقاید و اصول و اخلاق و احکام اسلامی.
بنابراین، اعتقاد و توجه به این امر؛ بر هر مسلمانان لازم است و برای همین است که در کتاب «منتخب الائر» صفحه 2 گفته اند: «در مسائل نقلی، یعنی مسائلی که فقط از راه نقل (گفته خدا، پیامبر و امام) اثبات می شود، هیچ چیز وجود ندارد، که اعتقاد به آن، از اعتقاد به ظهور مهدی (ع) اولی و لازمتر باشد، اگر نگوییم که اعتقاد به ظهور مهدی، از پاره ای از مسائل دینی نقلی دیگر اولی و لازمتر است. چرا؟ چون احادیث و بشارتهایی که درباره ظهور مهدی آمده است، به حد «تواتر» رسیده است، با اینکه احادیث منقول درباره بسیاری از اعتقادات مسلمین، به این حد نرسیده است، بلکه در پاره ای موارد، فقط یک حدیث وجود دارد، و با این حال، مسلمانان آن امر را جزء امور مسلمه می دانند. با این حساب، مسلمانی که به آنچه پیامبر اکرم (ص) فرموده و خبرداده است ایمان دارد، نمی تواند به ظهور مهدی (ع) اعتقاد نداشته باشد، با وجود اینهمه احادیث نبوی و گفته های پیامبر اکرم، در این باره.»
بنابراین لزوم اعتقاد به «مهدی»، و «انتظار»، و «ظهور» بر هر مسلمان روشن است. این احادیث و مدارک، و همچنین آیاتی از «قرآن کریم» که به قول مفسران بزرگ اهل سنت نیز، درباره «مهدی» نازل گشته است، همه و همه روشن می دارد که انسان مسلمان که به قرآن کریم معتقد است، و آن کتاب را کتاب خدا می داند، و به حضرت محمد (ص) معتقد است و او را پیامبر و فرستاده خدا می داند، و تعالیم او را تعالیم الاهی می شناسد، باید به «مهدی» و «انتظار» معتقد باشد، و به «آداب انتظار» عمل کند، و خویشتن را برای چنان «ظهور عظیم» آماده سازد.
توجه و تأمل، در این همه حدیث نبوی؛ و همچنین اقوال صحابه و تابعین، به این همه راوی و سند و این همه کتاب و تألیف؛ این همه قول و تصریح، و این همه محتوای غنی و مسلم، همچنین آیاتی چند از قرآن کریم ایجاب می کند. که سراسر جهان تسنن نیز پیرو «مذاهب اعتراض» باشند، و از وجود این ولی بزرگ الاهی غافل نمانند، و همه آنان، از هر مذهب و در هر کشور، دارای این جهان بینی اسلامی، یعنی اعتقاد به ظهور مهدی، برای نابود کردن ظلم جهانی، باشند. و مانند شیعه (علاوه بر کوشش در راه تحقق عدل، و مبارزه با ظلم و ظالم، و پشت کردن به حکومتهای ستمکار) توجهات و توسلاتی نیز، به ساحت اعلای آن امام، داشته باشند.