شعر سیداسماعیل حمیری در سوگ حضرت زهرا سلام الله علیها

سیداسماعیل حمیری متولد به سال یکصد و پنج و متوفی به سال یکصد و هفتاد و سه هجری است نخست بر مذهب کیسانی و معتقد به امامت محمد حنفیه و رجعت او بود. سپس به مذهب امامیه برگشت. دیوان او بارها به چاپ رسیده اخیر آن به اهتمام و تصحیح شاکر هادی شاکرد در بیروت انجام یافته است.
و فاطم قد اوصت بأن لایصلیا *** علیها و أن لایدنوا من رجا القبر
علیا و مقداد و أن یخرجوا بها *** رویدا بلیل فی سکوت و فی ستر
(مناقب ج3 ص 363. دیوان ص 243-244)
فاطمه علی و مقداد را وصیت کرد که شب هنگام با آرامی، در خاموشی و پوشیده از دیده ها، او را بخاک سپارند
و آن دو تن (که از آنان خشنود بود) بر وی نماز نخوانند و به قبر او نزدیک نشوند
*
انها اسرع أهلی میته *** و لحا قابی، فلا تکثر جزع
فمضی واتبعته والها *** بعد غیض جرعته و وجع
(دیوان ص 289. مناقب 3 ص 362)
فاطمه از دیگر خاندان من زودتر می میرد، و به من می پیوندد در مرگ او بسیار ناله مکن!
پیغمبر رفت و فاطمه از آن پس که خشم و درد را جرعه جرعه نوشیده بود، مشتاقانه به دنبال او شتافت.