تأثیر عقاید سامی و آسوری بر عقاید آریائیان

پس از آنکه آریاییان ایران از دوره مهاجرت آسوده شدند و شهر نشین گردیدند، به تدریج به یک عده عوامل خوب و بد، خیر و شر و زشت و زیبای طبیعت معتقد شدند. در میان عوامل خوب از همه مهم تر روشنایی و باران و در میان عوامل بد از همه مهم تر شب و زمستان و خشک سالی و قحطی و بیماری ها و مرگ و آفات دیگر بود.
ناچار عوامل خیر و زیبایی را که می پرستیدند برای آنها نماز و دعا و نذر و نیاز می کردند برای رهایی از عوامل شر ورد هایی می خواندند و کم کم این اعمال به جادوگری و سحر و طلسم منتهی گشت و پیداست که این عقاید (جادوگری و طلسم) یادگار دوره ای است که با اقوام سامی بابلی و آسوری همسایه شده اند، زیرا اقوام سامی بابلی و آسوری به سحر و طلسم و جادو عقیده ای راسخ داشتند و این اعتقاد را ایرانیان از آنها کسب کردند و در همین زمان است که زرتشت از میان ایرانیان برخاسته و با این خرافات در افتاده است. (تاریخ اجتماعی ایران، ج 1، ص27-28)