ساختمان بدن شتر

چهارپا، هنگامی که می ایستد سوار می شوند، نه وقتی که می خوابد. بر گرده الاغ ایستاده بار می گذارند نه الاغ خوابیده. الاغ سواران، بر الاغ ایستاده سوار می شوند. استر را که می ایستد بار می کنند یا سوار می شوند. فیل هم چنین است. در کوهستانهای پاکستان، بر یاک ایستاده بار می نهند. اسب و مادیان را ایستاده، سوار می شوند. دوپی چنین است.
چرا، این چهارپاها را وقتی که خوابیده اند، سوار نمی شوند، بار نمی کنند. چون برخاستن با بار، برای آنها دشوار و گاه غیرممکن است. در میان چارپایان، شتر، موقعیت استثنائی دارد. شتر را ایستاده، بار نمی کنند و کسی سوار نمی شود، بلکه شتر را خوابیده بار می کنند و سوار می شوند. زیرا شتری که خوابیده است و بار بر پشتش نهاده شده، به آسانی، می تواند برخیزد. چارپایان دیگر چنین قدرتی را ندارند. شتر، با یک حرکت سر، سنگینی خود و سنگینی بار خود و سنگینی سوار خود را سبک کرده و بزودی از جای برمی خیزد. آری، شتر، بار خود را سبک می کند و این یکی از شگفت انگیزترین، پدیده های جهان است. شتر، واجد چیزی است که چارپایان دیگر، فاقد هستند.
در گردن شتر رازی بزرگ نهفته است!. رازی که بشر، تا سرو کار با دانش، پیدا نکرده بود، از آن آگاهی نداشت! رازی که ارشمیدس دانشمند بزرگ یونان قدیم، آن را کشف کرده و بشر را بدان آگاه ساخت. آن راز بزرگ علمی، حرکت اهرم است. ارشمیدس، هنگامی که این راز را کشف کرد، گفت: اگر نقطه اتکائی می یافتم، به وسیله اهرمی، کره زمین را از جای می کندم. اهرم، بار سنگین را به سبکترین وزن می رساند. در گردن شتر، این راز بزرگ به کار رفته است. اگر شتر، دارای این گردن نمی بود، به آنی نمی توانست از جای برخیزد. گردن شتر اهرمی را، تشکیل می دهد، و دوپای جلوئی، نقطه اتکاء آن می باشد. گردن شتر، در هنگام راه رفتن هم، در سبکبار کردن شتر، تأثیر دارد. آیا این راز بزرگ علمی را، چه کسی در گردن شتر، به کار برده، آن را، چارپائی استثنائی قرار داده است؟ خود شتر که نمی تواند، این دقیقه علمی را بفهمد. طبیعت هم که فاقد شعور است، و از درک دقایق دانش ناتوان. طبیعت کجا و پی بردن به رازهای دانش کجا، گذشته از این، استثناء در طبیعت، جا ندارد، آن هم استثنای همیشگی، زیرا استثنا نشانه هوش و خرد می باشد و دست طبیعت از هر دو خالی است.
استثنای همیشگی، در میان پدیده ها نشانه اراده می باشد و طبیعت اراده ندارد. تصادف هم نمی تواند، سازنده شتر باشد، زیرا در تصادف، تکرار راه ندارد، تصادف یکبار می شود و بس. پس موجودی که شتر را ساخته و می سازد آگاه بوده و هست، دانا بوده و هست، بینا بوده و هست، توانا بوده و هست. موجودی که پیش از آنکه بشر، پدید آید، از حرکت اهرم آگاه بوده. موجودی که دانش بشر، قطره ای است، در برابر دریای بیکران دانش او، چون دانش او نامتناهی است. دانش بی نهایتی که با قدرت نامتناهی همراه است. چون هزارها سال است که هر شتری را که در هر مکانی ساخته است، حرکت اهرم را به وی ارزانی داشته است. بدون آنکه در یک جا اشتباه کند و در جائی قدرتش، نارسا باشد. این موجود عظیم و توانا کیست؟ همان کسی است که همه جهانها و همه جهانیان را پدید آورده و جهانهائی و جهانیانی پدید می آورد، ذاتش همیشگی و پدید آوردنش همیشگی است و پایان ندارند.