بنی اسرائیل

بنی اسرائیل به فرزندان و نوادگان حضرت یعقوب (ع) گفته می شود. اسرائیل واژه ای عبری به معنای بنده خدا و نیز لقب حضرت یعقوب است. از این رو به فرزندان و نوادگان آن پیامبر بزرگ الهی «بنی اسرائیل» گفته می شود. با رفتن حضرت یوسف (ع) به مصر و سپس هجرت حضرت یعقوب و دیگر فرزندانش به آنجا و فراوان شدن تعداد نوادگان آن پیامبر، بنی اسرائیل به صورت خاندانی پر جمعیت در مصر در آمد. این جمعیت که فرزندان و نوادگان دوازده پسر حضرت یعقوب بودند، به دوازده گروه یا دوازده سبط بنی اسرائیل شناخته می شدند که در قرآن کریم از آنان با عنوان «اسباط» یاد شده است.
امام علی (ع) فرمود: «یوسف (ع) به هنگام مرگ، بنی اسرائیل را نزد خود فرا خواند و مصائب و گرفتاری هایی را که در آینده برای آنها رخ می داد بیان کرد؛ آنگاه به ظهور و بعثت حضرت موسی (ع) در میان بنی اسرائیل بشارت داد.» بنی اسرائیل سالیان دراز زیر شکنجه فرعون بودند تا این که حضرت موسی (ع) آنان را از عذاب فرعون رهانید و از سرزمین مصر بیرون برد؛ ولی بنی اسرائیل در غیاب حضرت موسی به پرستش گوساله سامری روی آوردند و مورد خشم خداوند قرار گرفتند؛ و چنین شد که به مدت چهل سال در بیابان سینا سرگردان ماندند. داستان گاو بنی اسرائیل، ماجرای نقبای دوازده گانه، حمله بخت النصر به بنی اسرائیل و سرانجام آزادی آنها توسط کورش، پادشاه ایران، از حوادث مهم این دوران است.