حلیمه سعدیه

حلیمه سعدیه، دختر ابوذؤیب عبدالله بن حارث، همسر حارث بن عبدالعزی و دایه پیامبر اکرم (ص) بود. وی از قبیله بنی سعد و از تیره قبیله هوازن بود. عبدالمطلب محمد را به حلیمه سعدیه که زنی پاکدامن بود، سپرد تا به وی شیر دهد و نگهداری وی را عهده دار گردد. حلیمه می گفت اولین بار که چهره نورانی آن طفل را دیدم، پنداشتم که کودکی عادی و معمولی نیست و از آن روز که او را با خود به قبیله ام در طائف بردم، زندگی ما دگرگون شد و برکات زیادی از او دیدم. حلیمه حدود پنج سال از محمد (ص) نگهداری کرد. برخی روایت کرده اند که حلیمه بعد از ازدواج رسول خدا با حضرت خدیجه (ع)، به مکه آمد و از تنگدستی و قحطی گلایه کرد. پیامبر وی را به خدیجه معرفی کرد و خدیجه یک شتر و چهل گوسفند به حلیمه داد.
پس از بعثت پیامبر، روزی حلیمه به همراه شوهرش، حارث، و فرزندش به مکه به دیدار پیامبر آمد. رسول خدا آنان را احترام فراوانی کرد و بر فرشی نشاند و خود بر روی زمین، رو به روی پدر و مادر رضاعی خود نشست. حلیمه و خاندانش به رغم آنکه سخنان زیادی علیه رسول خدا از قریش شنیده بودند، در همان جلسه به اسلام گرویدند، به پیامبر ایمان آوردند و آن گاه به میان قبیله خود بازگشتند. در جنگ حنین و تقسیم غنایم در جعرانه، حلیمه سعدیه از طائف به دیدار فرزندش، رسول الله، آمد. پیامبر عبای خود را برای وی گسترد و از او تجلیل کرد، و اسیران هوازن را به احترام حلیمه سعدیه و با رضایت مسلمانان عفو کرد و آزاد فرمود.