جنگ حنین

یکی از جنگ های پیامبر اکرم (ص) پس از فتح مکه، در منطقه ای به نام حنین و عمدتا با دو قبیله هوازن و ثقیف و نیز قبایل بنی هلال و نصر و جشم صورت گرفت. دشمن تصمیم گرفته بود در انتهای دره ای که گذرگاهی به منطقه حنین بود، پشت صخره ها و شکاف کوه ها کمین کند و به محض ورود ارتش اسلام به این دره عمیق و طولانی، آنان را زیر رگبار تیر و سنگ بگیرند. پیامبر (ص) نیز که متوجه کینه توزی دشمن شده بود، از صفوان بن امیه برای مسلمانان صد زره امانت گرفته بود، خودش نیز دو زره بر تن کرده و کلاهخود بر سر گذاشته بود، و سوار بر اسبی سفید در پشت سر ارتش اسلام حرکت می کرد. مسلمانان شب را در دهانه دره استراحت کردند و پیش از روشن شدن هوا وارد گذرگاه حنین شدند که مورد حمله ناگهانی دشمن واقع شدند. منافقان لشگر اسلام از این حمله به شدت خوشحال شدند؛ تا آنجا که ابوسفیان نتوانست جلو خودش را بگیرد و گفت: «مسلمانان تا دریا خواهند گریخت.» سپاه مسلمین که به سختی مورد حمله واقع شده بود، از هم متفرق شدند و هر کس سراسیمه به سویی می دوید. پیامبر (ص) به عمویش عباس ابن عبدالمطلب فرمود به مردم بگو: «ای انصار که پیامبر (ص) را یاری کردید و ای کسانی که با او بیعت کردید! به کجا می گریزید؟ رسول خدا اینجاست.» سپس دستش را به آسمان بلند کرد و این گونه دعا کرد: «بار خدایا! حمد و سپاس از آن توست. هر شکایتی به پیشگاه توست و تو تنها کمک کننده هستی.» آن گاه مشتی سنگریزه به سوی مشرکان پرتاب کرد و آنان را نفرین کرد. بعد سر به آسمان بلند کرد و گفت: «بار خدایا! اگر مسلمانان در این صحنه نابود شوند، تو دیگر پرستش نمی شوی.»
از طرف دیگر، وقتی انصار صدای عباس عموی پیامبر (ص) را شنیدند بازگشتند، شمشیرها را از غلاف بیرون کشیدند و لبیک گویان آماده نبرد شدند. پیامبر (ص) با دیدن این صحنه فرمود: «اکنون جنگ شدت می گیرد و پیروزی از آسمان نازل می شود.» مسلمانان این بار کفار را شکست دادند و غنائم فراوانی به دست آنان رسید. دلیل شکست اولیه مسلمانان در این نبرد، غرور کاذبی بود که به لشگر 12هزار نفری خود داشتند و خداوند با آزمایش خود، به آنان فهماند که زیادی نفرات تنها عامل پیروزی نیست بلکه اراده اوست که همه چیز را رقم می زند.