رفع عذاب از گنهکاران به برکت اولیای الهی

در «کافی» با سند متصل خود از ابوحمزه ثمالی از حضرت باقرالعلوم (ع) روایت می کند که: «در کتاب تورات اصلی که تحریف نشده است چنین وارد است که: «إن مُوسَی سَأَلَ رَبهُ، فَقَالَ: یَا رَب! أَ قَرِیبٌ أَنْتَ مِنی فَأُنَاجِیَکَ؟ أَمْ بَعِیدٌ فَأُنَادِیَکَ؟ فَأَوْحَی اللَهُ عَزوَجَل إلَیْهِ: یَا مُوسَی أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی؛ حضرت موسی (ع) از پروردگارش سؤال کرد و گفت: ای پروردگار من! آیا تو به من نزدیک هستی که با تو به طور نَجوَی و آهسته سخن گویم، یا دور هستی که با تو به طور ندا و فریاد گفتگو کنم؟ خداوند عزوجل به سوی او وحی فرستاد: ای موسی! من همنشین هستم با هر کس که یاد من کند.»
«فَقَالَ مُوسَی: فَمَنْ فِی سِتْرِکَ یَوْمَ لاَ سِتْرَ إلا سِتْرُکَ؟ فَقَالَ: الذِینَ یَذْکُرُونَنِی فَأَذْکُرُهُمْ، وَ یَتَحَآبونَ فِی فَأُحِبهُمْ؛ فَأُولَـ'ئِکَ الذِینَ إذَا أَرَدْتُ أَنْ أُصِیبَ أَهْلَ الاْ رْضِ بِسُو´ءٍ، ذَکَرْتُهُمْ؛ فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِمْ؛ حضرت موسی عرض کرد: در پناه و امان تو کیست، در آن روزی که پناه و امانی غیر از امان و پناه تو نیست؟ خداوند وحی فرستاد که: آن کسانی که مرا یاد می کنند پس من هم آنها را یاد می کنم؛ و برای میل و تقرب به من با یکدیگر اساس دوستی و محبت برقرار می کنند، پس من هم به آنها محبت می ورزم. ایشان کسانی هستند که چون من بخواهم مردم روی زمین را به جهت کارهای ناپسندشان عذاب کنم همین که آنها را به یاد می آورم از عذاب اینان صرف نظر می کنم.»»