پیروی و پیوستن دوزخیان به امامان خویش در قیامت

درباره اینکه دوزخیان در قیامت چگونه میروند و به ائمه جور ملحق می گردند، در قرآن کریم داریم: «یَقْدُمُ قوْمَهُ یَوْمَ الْقِیَـامَةِ فأَوْرَدَهُمُ الْنار؛ فرعون در روز قیامت در پیشاپیش قوم خود و پیروان خود حرکت میکند، و آنانرا به دنبال می کشد و جملگی را در آتش داخل می کند.» (هود/ 98)
امام جور جلو ایستاده و آن مردم هم به طرف او حرکت می کنند و نامه عمل هم از طرف امام جور به پیروان او میرسد؛ پس چه معنی دارد که بگوئیم: نامه عمل از پشت سر می رسد؟ پشت سر کجاست؟ آیه ای داریم در سوره نساء: «یَـاأَیـهَا الذِینَ أُوتُوا الْکِـتَابَ ءَامِنُوا بِمَا نَزلْنَا مُصَدقًا لِمَا مَعَکُمْ من قبْلِ أَن نطْمِسَ وُجُوهًا فنَرُدهَا عَلَی أَدْبَارِهَا؛ ای کسانی که به شما کتاب داده شده است (ای طایفه یهود و ای طایفه مسیحیان) ایمان بیاورید به آنچه ما فرو فرستادیم از قرآن کریم که تصدیق کننده است آنچه را که با شماست از کتب حضرت موسی و عیسی! پیش از آنکه ما صورت ها و چهره هایی را محو و مطموس نماییم پس آنها را به طرف عقب واژگونه برگردانیم.»(نساء/ 47)
مطموس یعنی مالیده و له شده، ما صورت های دوزخیان را چنان له می کنیم که چشم و بینی و لب با هم مخلوط می شوند و محو می گردند، و چهره های آنان را تبدیل به یک صفحه محو شده می گردانیم و سپس چهره ها را به پشت سر بر می گردانیم. بدن آنها رو به جلو است و صورت ها به طرف عقب؛ جهنمیان همه صورت هایشان به طرف عقب است، ائمه آنها و تابعین آنها، چون ائمه هم جهنمی هستند؛ روی پیروان به طرف امامانشان است اما صورتها برگشته است، پس نامه عملی که از سمت امامان به آنها داده می شود از پشت سر به آنها می رسد و معلوم است که اگر روی کسی بسوی دیگری باشد، ولی چهره و صورتش برگشته باشد، و در این حال آن شخص دیگر بخواهد به این شخص نامه ای بدهد از پشت سر خواهد داد.
عالم حقایق و عالم انوار همه رو به جلو می باشد، رو به عالم تجرد و اطلاق، رو به عالم نعمت و رحمت، رو به عالم قرب و منزلت، رو به عوالم غیر متناهیه و غیر مقیده؛ اما عالم شهوت و غضب و عالم وَهْم که از لوازم عالم ماده و طبع است و ''أظلمُ العَوالِم'' است طبعاً به واسطه کثافت و سنگینی در عقب واقع می شوند، و مردم این جهان دل به این ها می دهند، و دایما در حرکت رو به جلو می روند ولی چون صورت دل آنها متوجه ماده و آثار آن است چهره ها به عقب برگشته می باشد. مردم دنیا به دنیا تکیه می زنند و به اموال سر و کار مجازی پیدا می کنند و به لهو و لعب دل می دهند، ولی سیر به سوی خدا و مرگ و عوالم تجرد بعد از این جهان قطعی و غیر اختیاری است. گذشت زمان و رسیدن اجل، خواهی نخواهی رو به خدا حرکت می دهد. اینها پیوسته در هر آن و لحظه رو به خدا رهسپارند، ولی وجهه باطن رو به دنیا است، حرکت نفس رو به خدا و وجهه چهره و سیما رو به دنیاست.
در روز بازپسین که «تُبْلَی السرَآئِر؛ رازها فاش گردد.» (طارق/ 9) است و هر چه در این جهان وقوع یابد در آنجا حقیقتش جلوه می کند، این وضعیت و کیفیت جلوه و ظهور همان امام و مأمومی است که دل به دنیا داده و منغمر در غفلت شده اند. مسیر رو به خداست، اما وجهه باطن رو به زمین؛ «وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ؛ و اگر می خواستيم قدر او را به وسيله آن آيات بالا می برديم اما او به زمين [دنيا] گراييد.» (اعراف/ 176)، به سوی زمین و شهوات. پس وجهه قلبی و واقعی رو به زمین است و اما سیر غیر اختیاری رو به خداست؛ چون همه افراد رو به سوی خدا در حرکتند، خواهی نخواهی حرکت بدان سوی اضطراری است، خیالی نیست؛ ولی وجهه غیر خیالی انسان می خواهد رو به خدا رود و به مؤمنین ملحق شود، از جلو به عالم نور و به بهشت می رود اگر نه وجهه رو به دنیاست؛ و نامه عمل از پشت سر به آنها داده می شود. پس مکذبین و ضالین ملحق می شوند به ائمه خود و با آنها می روند به جهنم، و نامه عمل از جانب چپ و شقاوت و شقا به آنها داده می شود و مُسیطر می شوند بر اعمال خود، با نکبت و ذلت و نابینایی، خود را و اعمال خود را می یابند.