بنی قریظه

بنی قریظه نام یکی از قبیله های یهود مدینه بود. نام یکی از غزوات پیغمبر اسلام هم بود که به نام این قبیله خوانده شد.
پیغمبر اسلام موقعی که به مدینه وارد شدند با این قبیله پیمان دوستی بستند، اما با حمله احزاب به مدینه در سال پنجم هجری قمری، کعب بن اسد که پیشوای این قبیله بود، تحث تأثیر یکی از بزرگان قبیله "بنی نضیر" (که بعد از اینکه قومش تبعید به شام شدند و خودش به مکه رهسپار شده بود) پیمان خود را با حضرت محمد و مسلمانان شکست و به قریش و هم پیمانان آنها پیوست. پیغمبر (ص)، سعدبن عباده رئیس قبیله خزرج را بهمراه دو نفر دیگر نزد قبیله بنی قریظه فرستاد تا در این مورد به تحقیق و صحت بپردازند. سعد با کعب بن اسد، صحبت کرد. بعد از اینکه قبایل عرب از محاصره مدینه دست کشیدند، پیغمبر به مسلمانان خبر داد که برای جنگ با قبیله "بنی قریظه" آماده شوند و آنوقت پرچم خود را به دست علی بن ابیطالب (ع) داد و او را با گروهی فرستاد. محاصره قبیله بنی قریظه بین 25 تا 30 روز طول کشید اما سرانجام آن یهودیان ابوالعباس را پیش پیغمبر فرستادند و درخواست صلح کردند. ابوالعباس هم ضمن گفتگو به آنان فهمانده بود که حکم پیامبر بر کشتن است. یهودیان پیشنهاد دادند که به آنها اجازه داده شود که اموال خود را بگذارند و به شام بروند. اما پیامبر فرمودند که باید تسلیم شوند. بالاخره یهودیان بنی قریظه بعد از اینکه محاصره شدند، تسلیم شدند و قرار شد یکنفر از قبیله اوس که از قبیله انصار بود، حکم شود، لذا سعدبن معاذ، رئیس قبیله (اوس) قبول کرد که حکمیت کند، او هم حکم کرد که مردان بنی قریظه باید کشته شوند، اموال آنها باید میان مسلمانان تقسیم شود و زنان و کودکانشان هم اسیر شوند. آنگاه این حکم به اجرا در آمد. البته این حکم که کیفری سخت و شدید بود، در همان قرارداد و پیمان اول که پیامبر با این قبیله بسته بودند، امضا شده بود و جزو اساس نامه پیمان که به طور مکتوب بین پیغمبر با این قبیله یهود بسته شده بود، بود، به این شکل که: «هرگاه یهودیان از این معاهده سرپیچی کنند، بر رسول خداست که آنان را به قتل برساند، فرزندان و زنانشان را اسیر کند و اموالشان را مصادره نماید».