روایات وارده در تأثیر مجردات بر دنیا

دعایی است که در شب های عرفه و شب های جمعه خوانده می شود و ابتدای دعا این است:
«اللهم یا شاهد کل نجوی و موضع کل شکوی»؛ «بار پروردگارا! ای گواه هر راز و ای پذیرنده هر شکایت.»
در ضمن این دعا وارد است:
«و باسمک الذی ترتعد منه فرآئض ملئکتک، و أسألک بحق جبرئیل و میکآئیل و إسرافیل، تا می رسد به اینکه عرض می کند: و بالاسم الذی مشی به الخضر علی قلل المآء کما مشی به علی جدد الارض؛ و تا می رسد به اینکه عرض میکند: و باسمک الذی شققت به البحار و قامت به الجبال و اختلف به اللیل والنهار؛ و تا می رسد به اینکه عرض می کند: و باسمک الذی علمته ملک الموت لقبض الارواح»؛
«خداوندا! من تو را میخوانم به آن اسمی که از آن بدن های فرشتگانت به لرزه در می آید و به حق جبرائیل و میکائیل و اسرافیل ... و به آن اسمی که به واسطه آن خضر بر روی آب های ناهموار راه می رفت، همان طوری که به واسطه آن روی زمین هموار و مستوی راه می رفت ... و به آن اسمی که به واسطه آن آب دریا ها را شکافتی و کوه ها بدان استوار شد و شب و روز یکی به دنبال دیگری پدید آمد و اختلاف در آن حاصل شد... و به آن اسمی که به واسطه آن به ملک الموت کیفیت قبض ارواح را تعلیم فرمودی.»
دعای کمیل، که امیرالمؤمنین (ع) آن را در سجده می خوانده اند و در آن دعا آن حضرت، پروردگار را به اسمای حسنای خود یاد می کند. شیخ گوید: در روایت است که کمیل بن زیاد نخعی در شب نیمه شعبان امیرالمؤمنین را دید که در حال سجده این دعا را می خوانده اند:
اللهم إنی أسألک برحمتک التی وسعت کل شیء، و بقوتک التی قهرت بها کل شیء و خضع لها کل شیء و ذل لها کل شیء، و بجبروتک التی غلبت بها کل شیء... تا آخر دعا. (مصباح المجتهد)
«بار خدای من! من تو را می خوانم به مقام رحمت خود که تمام موجودات را فرا گرفته است و به قوتت که با آن تمام موجودات را مقهور فرمودی و در مقابل آن همه چیز به حال خضوع و ذلت درآمد و به جبروتت که با آن بر همه چیز تسلط پیدا نمودی.»
در تفسیر المیزان نقل نموده است از تفسیر برهان از سعد بن عبدالله با اسناد خود از ابو بصیر که گفت: با حضرت صادق (ع) بودم و آن حضرت پاره ای از شئون امام را بیان نمودند در وقتی که متولد می شود و سپس فرمودند: «امام موجب زیادتی روح در شب قدر می گردد.
عرض کردم: فدایت شوم مگر روح همان جبرئیل نیست؟ حضرت فرمود: جبرئیل از ملائکه است و روح از ملائکه اعظم است؛ آیا خداوند عزوجل نمی فرماید: «تنزل الملائکة و الروح»؛ «پائین می آیند فرشتگان و روح» (قدر/4) پس معلوم می شود که روح غیر از فرشتگان است.»