توصیف حوض کوثر از زبان امام صادق (ع)

در "بصآئر الدرجات" محمد بن حسن صفار با سند خود از ابن جبله از عبدالله بن سنان روایت کرده است که او می گوید از حضرت صادق (ع) درباره حوض کوثر سؤال کردم. حضرت فرمود: حوض وسیعی است ما بین بصری و صنعاء، آیا دوست داری آن را ببینی؟ عرض کردم: فدایت شوم بلی. حضرت دست مرا گرفت و مرا از مدینه بیرون برد و سپس پای خود را به زمین زد، پس ناگاه دیدم نهری جاری است که اصلا حاشیه و کنارش به چشم نمی خورد مگر همان جایی که من ایستاده بودم و آن جایی که من و آن حضرت ایستاده بودیم شبیه جزیره ای بود. در این حال نظرم افتاد به نهری که جاری بود، که از یک جانبش آب زلالی که از برف سفیدتر بود جاری بود و از جانب دیگرش شیری که از برف سفیدتر بود جاری بود و از وسط این نهر شرابی که از یاقوت زیباتر بود جاری بود و من هرگز زیباتر از چنین خمری که بین آب و شیر باشد مشاهده ننموده بودم.
عرض کردم: فدایت شوم! این نهر از کجا خارج می شود و مجرایش کجاست؟ حضرت فرمود: اینها چشمه هایی هستند که خداوند وصف آنها را در بهشت در قرآن مجید بیان فرموده است: چشمه ای است از آب و چشمه ای است از شیر و چشمه ای است از شراب که در این نهر جاری است و بر اطراف این نهر درخت هایی سرسبز و خرم بود و به شاخه های آنها حوریه های بهشتی خود را آویخته بودند و گیسوان و موهای سر آنها به اندازه ای زیبا و دل انگیز بود که من در عمرم هیچگاه چیزی را به آن لطیفی و نیکویی ندیده بودم و به دست های آنان ظرف هایی بود که من به آن نیکویی و زیبایی ندیده بودم؛ آن ظرف ها از ظرف های دنیا نبود. حضرت به یکی از آن حوریه ها نزدیک شده و اشاره فرمود که قدری آب به ما بده. من آن حوریه را تماشا می کردم با آن کیفیتی که خم شده و می خواست آب از نهر بردارد، دیدم درخت هم با او خم شد. حوریه ظرف را در نهر فرو برده و از آن پر کرده و به حضرت داد. حضرت از آن نوشیدند و ظرف را به او دادند و اشاره فرمودند که قدری دیگر آب به ما بده. آن حوریه خم شد تا آب بردارد و درخت هم با او خم شد و حوریه ظرف را در نهر فرو برده و از آن پر کرده و به حضرت داد و حضرت به من دادند. من از آن نوشیدم و سوگند بخدا که هیچ آشامیدنی به آن گوارایی و به آن لذت نچشیده بودم.
و بوی آن مانند بوی مشک فرح آور و دل انگیز بود. چون در آن کاسه نظر کردم در آن سه رنگ از شراب دیدم. عرض کردم: فدایت شوم! من چنین چیزی مانند امروز ندیده بودم و اصلا گمان نمی کردم که امر از این قرار باشد. حضرت فرمود: این کوچک ترین چیزی است که خداوند برای شیعیان ما مقدر فرموده است. چون مؤمن وفات یابد، روحش به این نهر متوجه می گردد و در باغ های اطراف این نهر به تفرج و تفریح مشغول میگردد و از آشامیدنی های این نهر می آشامد و دشمن ما چون وفات یابد روحش به وادی برهوت تعلق می گیرد و در عذاب برهوت مخلد و جاودان می ماند و از زقوم آن می خورد و از حمیم آن می آشامد، پس از این وادی، به خدا پناه ببرید.