حکایت دیدار رسول اکرم در معراج با خازن دوزخ

در کتاب امالی شیخ صدوق از امام باقر (ع) روایت شده است که گفتند: چون رسول خدا را به معراج سیر دادند، حضرت رسول به هیچیک از خلائق آن عالم عبور نکرد مگر آنکه در روی او آثار سرور و لطف و بشاشت و فرح دید. تا آنکه عبور کرد به یک مخلوقی که او به رسول الله التفاتی نکرد، و هیچ چیز نگفت، و رسول الله او را خشمگین و عبوس و روی درهم کشیده یافت. رسول الله فرمود: ای جبرئیل! ما به هر مخلوقی که مرور کردیم آثار محبت و لطف و بشاشت دیدیم جز این مخلوق! این مخلوق کیست؟! جبرائیل گفت: این مالک، خازن جهنم است؛ اینطور خداوند او را خلق کرده است.
رسول خدا فرمود: من میل دارم که از او بخواهی آتش را به من نشان دهد. جبرائیل به مالک گفت: اینست محمد رسول الله و از من خواسته است که از تو بخواهم تا آتش را به او نشان دهی! حضرت باقر فرمودند: مالک یک گردن از گردن های آتش را به آن حضرت نشان داد و چون حضرت آن را دیدند دیگر کسی آن حضرت را خندان نیافت تا وقتی که خداوند عزوجل او را قبض روح نمود.

توصیف جهنم در کلام امیر المومنین (ع)
و در «أمالی» شیخ وارد است که امیرالمومنین (ع) در نامه ای که به اهل مصر نوشتند، در وصف آتش روز قیامت چنین ذکر می کنند که: «قعرها بعید، و حرها شدید، و شرابها صدید، و عذابها جدید، و مقامعها حدید. لا یفتر عذابها، و لا یموت ساکنها. دار لیس فیها رحمة، و لا تسمع لاهلها دعوة ـ الخبر.» (جزء 1 ص 18) «ته جهنم بسیار دور است، و آتش آن شدید است، و آشامیدنیهای آن چرک خون آلود و یا فلز گداخته است، و عذاب آن همیشه جدید و تازه است، و گرزهای آن از آهن است. عذابش هیچوقت تخفیف نیافته و سبک نمی شود، و ساکنان آن هیچوقت نمی میرند. خانه ای است که در آنجا رحمت نیست، و هیچ خواهش و تقاضائی از اهل آن شنیده و پذیرفته نمی شود».