آقا نجفی اصفهانی

آیت الله آقا شیخ محمد تقی اصفهانی، که به "نجفی" شهرت داشت، از مراجع قرن 14 و علمای طراز اول ایران و شهر اصفهان، در سال 1262 هجری قمری به دنیا آمد. پدرش شیخ محمد باقر، از علمای بزرگ و از شاگردان صاحب "جواهر" و شیخ مرتضی انصاری است و جدش، شیخ محمد تقی صاحب "هدایة المسترشدین"، از علمای بزرگ شیعه در اواسط قرن سیزدهم است.
پس از فرا گرفتن مقدمات علم حوزوی، به نجف اشرف رفت و از محضر اساتید بزرگ چون شیخ مهدی نجفی، میرزای شیرازی، سیدعلی شوشتری، کسب علم کرد و با اجازه متعددی که از این بزرگان و دیگران داشت دوباره به اصفهان برگشت. آقا نجفی اصفهانی، در کنار فعالیت های علمی اش، به فعالیت های اجتماعی پرداخت و در مقابل استبداد (ظل السلطان)، حاکم مقتدر آن روز اصفهان، ایستاد و متهمین به خروج از دین را تعقیب کرد. از این رو، به دستور ناصرالدین شاه، او را در سال 1307 قمری به تهران آوردند و بار دیگر به دستور مظفرالدین شاه در سال 1321 قمری به تهران تبعید کردند که مدتی در تهران بود و بعد به اصفهان برگشت. آثار این بزرگ مرد عالم تشیع، بالغ بر هفتاد عنوان و اکثر آنها به چاپ رسیده است. بعضی از آثار عبارتند از:

1- اسرارالایات
2- اسرار الزیاره (ترجمه زیارت جامعه)
3- الاجتهاد و التقلید
4- ترجمه بحارالانوار (مجلدات 1، 2، 5، 7، 9، 11، 14، 15، 17)
5- ترجمه عقاب الاعمال، شیخ صدوق
6- ترجمه ثواب الاعمال، شیخ صدوق
7- عنایة الرضویه
8- شرح الاسماء الحسنی
9- جامع الانوار و دهها اثر دیگر.

آیت الله شیخ محمد تقی اصفهانی (نجفی)، سرانجام در سال 1332 هجری قمری در اصفهان دار فانی را وادع گفت. مقبره ایشان در نزدیکی امامزاده احمد بن علی بن امام محمد باقر در بقعه عالیه مدفون است.