توبه بی حاصل

در آیات 20 و 21 سوره قیامت می خوانیم: «کلا بل تحبون العاجله و تذرون الاخره» خلاصه و روح مطلب این است که محبت دنیای نقد، چشم بصیرت انسان را کور می کند و به این جهت به عاقبت و به آخرت نمی اندیشد.
این حالت غفلت، این حالت نابینایی و بی بصیرتی تا کی برای انسان ادامه پیدا می کند؟ برای عده ای تا زمان حالت احتضار و جان دادن که در آن وقت برای هر کس -هر که باشد- ندامت و پشیمانی پیدا می شود، ولی در وقتی است که ندامت و پشیمانی به حال انسان سود ندارد؛ زیرا آن حالتی است که اگر هم انسان در آن حالت بخواهد توبه کند توبه او دیگر توبه و بازگشت نیست، دیگر فرصت و مهلتی در کار نیست، یک توبه اجباری می شود و توبه آن وقت ارزش دارد که واقعا توبه و به اختیار باشد، نه مثل توبه فرعون: «حتی اذا ادرکه الغرق قال آمنت؛ تا غرق شدن او را دریافت و همان دقیقه آخر که احساس کرد دیگر دارد در آب خفه می شود گفت: ایمان آوردم.» (یونس/ 90)
به او گفته شد: «الان و قد عصیت قبل» (یونس/ 91) حالا؟! همین را می خواستی یک ربع قبل، ده دقیقه قبل، قبل از آنکه در چنگال مرگ گرفتار شوی (بگویی،) دیگر حالا فایده ای ندارد.