متوکل عباسی

متوکل خلیفه عباسی «232 - 247 ق / 847 - 861 م» دهمین نفر از خلفای عباسی (متوکل) پسر معتصم است. زندگی او آکنده از شرارت نفس و ظلم و ستم مخصوصا به علویین است. پیوسته زائران مشاهده مشرفه را تحت فشار قرار می داد و فتح بن خاقان که وزیرش بود، با او همدستی می کرد. در روایتی از امیرالمؤمنین (ع) نقل شده است که حضرت فرموده است: «دهمین نفر از خلفای عباسی کافرترین آنهاست.»
متوکل در سال 236 دستور داد که حرم مطهر و بارگاه حضرت سید الشهداء (ع) را با زمین هموار ساختند و به منظور زراعت، آب بر آن بست، ولی هر چه تلاش کردند آبها به سمت روضه منوره جاری نشد و فقط اطراف قبر آن حضرت می چرخید و این مسئله مایه حیرت مردم شده بود. بدین جهت به سرزمین مقدس کربلا و روضه منوره حائر می گویند. متوکل دشمنی سرسختانه ای با امیرالمؤمنین و اهلبیت و بطور کلی با شیعیان داشت، به گونه ای که سخت ترین روزگار شیعه، دوران خلافت متوکل بوده است.
امام هادی (ع) به دستور متوکل از مدینه به سامراء، مرکز خلافت احضار، و در آنجا تحت محدودیت شدید و آزار فراوان قرار گرفته، و تا پایان عمر مجبور به اقامت در آن شهر شدند. مدت سلطنت متوکل چهارده سال و نه ماه و نه روز طول کشید تا این که با همکاری پسرش منتصر با جمعی از اتراک به قصر متوکل حمله ور شدند و او را به همراه وزیرش فتح بن خاقان در شب چهارشنبه، سوم شوال سال 247، کشتند. شوخی های خطرناک از برنامه های رایج دوران حکومت متوکل بود؛ همانند رها کردن شیر در مجلس، رها کردن مار در آستین افراد، شکستن ظرف پر از عقرب در مجلس...

آغاز انحطاط
با جلوس متوکل که جانشین برادرش واثق شد، خلافت به مرحله ی تازه ‏ای رسید که عموما آن را مرحله انحطاط شمرده ‏اند.

برخورد با معتزلیان
او از آغاز خلافت خود از آزارها و شکنجه‏ هایی که به مردم برای آزمایش عقیده‏ شان در مورد مخلوق بودن قرآن می‏دادند، جلوگیری کرد و اجازه داد که جسد ابن نصر خزاعی به خاک سپرده شود. سپس اعتقاد داشتن به مخلوق بودن قرآن و بحث در اصول سنتی دین را ممنوع ساخت، و بدین ترتیب اصول کلامی معتزلی را محکوم کرد. او برای آن که مبارزه با خطاها را مؤثرتر سازد، از گروهی خطیبان و علمای دینی دعوت کرد که در منبرها به رد کردن اصول عقاید معتزلیان یا طرفداران مذهب اختیار و تفویض بپردازند.

برخورد با شیعیان
واکنش مخالف نسبت به معتزلیان، با تدبیرهایی که بر ضد شیعیان اتخاذ شده بود، همراه شد. آرامگاه حضرت سید الشهدا (ع) در کربلا ویران و با خاک یکسان شد «236 ق / 851 م»، امام دهم، حضرت علی هادی (ع) را از مدینه به سامرا آوردند که این امام ناگزیر تا زمان شهادتش در این شهر زندگی کرد؛ سرانجام خلیفه فرمان داد که هر کس به یکی از اصحاب پیامبر (ص) اسائه ادب کند، به مجازات مرگ با تازیانه محکوم شود.

برخورد با مسیحیان و یهودیان
افزون بر این، متوکل در بین سال های 235 - 239 ق / 850 - 853 م، فرمان هایی صادر کرد که بنابر آن فرامین، مسیحیان و یهودیان ناگزیر شدند که نشانه‏ هایی را که پیشتر برای باز شناخته شدن آنان از مسلمانان وضع شده بود و غالبا از مراعات آن ها خودداری می‏کردند، کاملا مراعات کنند. به خصوص این که در دستگاه اداری وظیفه‏ ای بر عهده داشته باشند، یا فرزندان خود را به آموزشگاه هایی بفرستند که زبان عربی فرا گیرند، منع شدند و مقصود از این همه سختگیری آن بود که جهودان و ترسایان کاملا از مسلمانان جدا باشند، ولی در عین حال آزادی هایی که از صدر اسلام از آن ها برخوردار بودند، به حال خود باقی بماند.

یک استثناء
با وجود این باید گفت که فرمان متوکل در حق تمامی مسیحیان یکسان اجرا نمی‏شده است، زیرا هنگامی که قبطیانی در مصر مسئول اندازه گیری های بالا و پایین رفتن سطح آب رود نیل بودند، از کار برکنار کردند و حفر ترعه‏ای در عراق را به مسیحیان سپردند و همچنین ریاست خادمان خلیفه در کاخش به عهده شخصی مسیحی بود. با آن که متوکل سیاست دینی مخالف با پیشینیان خود را اختیار کرده بود، اما از پیروی ذوق و سلیقه آنان برای ساختن بناهای باشکوه دست برنداشت.

سران ترک در دربار متوکل
متوکل سخت متوجه شکوه و جلال بود و در حکومت نیز، جنبه کاملا استبدادی داشت. او از جمله معدود خلفای عباسی است که مدت چند سال از این که وزیری به خدمت برگزیند، خودداری کرد و شخصا به کارهای کشور می‏ پرداخت. با وجود این در کاخش در کنار سران ترکی که منصب حاجبی داشتند، ترکان به عنوان ندیم و دبیر مورد مهر قرار می گرفتند، از جمله فتح بن خاقان معروف، و نیز مدیر و مدبری همچون عبیدالله بن یحیی بن خاقان که سبب شد بار دیگر سنت وزارت تجدید شود. موقعیتی که سران ترک در دربار داشتند، همراه با رقابتی که میان پسران خلیفه وجود داشت، سبب مرگ فرمانروایی شد که یکی از مستبدترین و در عین حال مقتدرترین شخصیت های سلسله عباسی بود. متوکل در شوال 247 ق/ دسامبر 861 م، به دست سران ترکی که به هواخواهی یکی از پسران او که نزدیک بود از جانشینی محروم شود، برخاسته بودند، به قتل رسید.