بدبینی فلسفی نتیجه شبهه شرور

یکی دیگر از اثرات "مسئله شرور" بدبینی فلسفی است. فلاسفه بدبین معمولا از میان ماتریالیست ها بر می خیزند. یک نوع رابطه و تلازم میان ماتریالیسم و بدبینی فلسفی وجود دارد که قابل انکار نیست. چرا؟ روشن است، ماتریالیسم از حل مشکل "شرور" ناتوان است.

تأثیر ایمان در آرامش روان
طبق بینش فلسفه الهی، وجود، مساوی با خیر است و شر، امر اضافی و نسبی است و زیر هر پرده شر، خیری نهفته است، ولی بر طبق بینش مادی چنین چیزی وجود ندارد. بدبینی نسبت به جهان، رنج آور است. بسی دردناک است که آدمی جهان را فاقد احساس و ادراک و هدف بداند. انسانی که خود را فرزند کوچکی از جهان می داند و برای خودش هدف قائل است وقتی چنین بیندیشد که جهانی که مرا و فکر مرا به وجود آورده است و هدف داشتن را به من یاد داده است، خودش هدف ندارد، سخت به خود می لرزد. کسی که فکر می کند در جهان عدالت نیست، در طبیعت تبعیض و ظلم وجود دارد، اگر همه نعمت های دنیا را به او بدهند بدبین و نا خشنود خواهد ماند. کوشش های چنین کسی از برای سعادت خود و نیکبختی نوع بشر با هیچ گونه دلگرمی و امیدی همراه نیست. وقتی پایه هستی بر ستمگری باشد، دیگر عدالت خواهی انسان بی معنی است. وقتی اصل جهان، بی هدف است، هدف داشتن ما همچون نقش بر آب، چیزی احمقانه است. اینکه صاحبان ایمان، از بهترین آرامش و آسایش روانی برخوردارند از آن جهت است که جهان را حکیم و علیم و هدفدار می دانند نه گیج و منگ و ابله و بی هدف، آن را عادل و طرفدار حق و اهل حق می دانند نه ستمگر و طرفدار ستم و یا بی تفاوت. یکتاپرستان، در مورد بدی ها و شرور، معتقدند که هیچ چیزی حساب نکرده نیست، بدی ها یا کیفری هستند عادلانه یا ابتلایی هستند هدفدار و پاداش آور. اما اشخاص بی ایمان چه می کنند؟ آنان به چه چیز دل خوش می دارند؟ آنان به خودکشی متوسل می شوند و به گفته یکی از آنان "مرگ را با شهامت در آغوش می کشند".
سازمان بهداشت جهانی، آماری منتشر کرده و اعلام کرده که آمار خودکشی مخصوصا در میان روشنفکران بالا می رود. بر حسب گزارش این سازمان، در هشت کشور اروپایی، خودکشی خیلی زیاد شده است. یکی از آن هشت کشور سوئیس است که ما آن کشور را نمونه خوشبختی می انگاریم. در این گزارش آمده است که خودکشی، سومین عامل مرگ و میر است، یعنی بیش از سرطان تلفات می دهد و متأسفانه در میان طبقه تحصیل کرده بیش از طبقه بی سواد واقع می شود، نیز در همین گزارش آمده است که در کشورهای در حال توسعه که در حال از دست دادن ایمان اند، خودکشی زیادتر است. در آلمان غربی هر سال 12000 نفر به وسیله خودکشی می میرند و 60000 نفر خودکشی می کنند و نجات داده می شوند. این است زندگی کسانی که ایمان خویش را به خدای دانا "رب العالمین" از دست داده اند. برای خودکشی، عوامل متعددی ذکر شده است: جلب توجه، شکست در عشق، شکست در رقابت های اجتماعی و اقتصادی، فقر، اعتیاد، خفقان، پوچ پنداری زندگی و هستی. ولی علت العلل یک چیز است؛ بی ایمانی.