مفاسد اخلاقى و اجتماعى ناشى از رهبانیت‏

انحراف از قوانین آفرینش همیشه واکنشهاى منفى به دنبال دارد، بنابراین جاى تعجب نیست که وقتى انسان از زندگى اجتماعى که در نهاد و فطرت او است فاصله بگیرد گرفتار عکس العملهاى منفى شدید میشود، به همین جهت رهبانیت به حکم اینکه بر خلاف اصول فطرت و طبیعت انسان است مفاسد زیادى به بار مى آورد از جمله:
1- رهبانیت با روح مدنى بالطبع بودن آدمى می جنگد و جوامع انسانى را به انحطاط و عقب گرد می کشاند.
2- رهبانیت نه تنها سبب کمال نفس و تهذیب روح و اخلاق نیست بلکه منجر به انحرافات اخلاقى، تنبلى، بدبینى، غرور، عجب و خود برتربینى و مانند آن مى شود، و به فرض که انسان بتواند در حال انزوا به فضیلت اخلاقى برسد فضیلت محسوب نمى شود. فضیلت آن است که انسان در دل اجتماع بتواند خود را از آلودگیهاى اخلاقى برهاند.
3- ترک ازدواج که از اصول رهبانیت است نه فقط کمالى نمی آفریند بلکه موجب پیدایش عقده ها و بیماریهاى روانى می گردد.
در دائرة المعارف قرن بیستم می خوانیم: بعضى از رهبانها تا آن اندازه توجه به جنس زن را عمل شیطانى می دانستند که حاضر نبودند حیوان ماده اى را به خانه ببرند! مبادا روح شیطانى آن به روحانیت آنها صدمه بزند!! اما با اینحال تاریخ فجایع زیادى را از دیرها به خاطر دارد، تا آنجا که به گفته ویل دورانت پاپ انیوسان سوم یکى از دیرها را به عنوان فاحشه خانه توصیف کرد! (ویل دورانت، جلد 13، صفحه 443 )، و بعضى از آنان مرکزى براى اجتماع شکم پرستان و دنیاطلبان و خوشگذرانها شده بود تا آنجا که بهترین شرابها در دیرها پیدا می شد.
البته طبق گواهى تاریخ، حضرت مسیح هرگز ازدواج نکرد، اما این هرگز به خاطر مخالفت او با این امر نبود، بلکه عمر کوتاه مسیح به اضافه اشتغال مداوم او به سفرهاى تبلیغى به نقاط مختلف جهان به او اجازه این امر را نداد. حدیثى از امام على (ع) روایت شده که در تفسیر آیه 103-104 سوره کهف «قل هل ننبئکم بالأخسرین أعمالا الذین ضل سعیهم فی الحیاة الدنیا و هم یحسبون أنهم یحسنون صنعا؛ بگو آیا به شما خبر دهم که زیانکارترین مردم کیانند؟ آنها هستند که تلاشهایشان در زندگى دنیا گم شده با این حال گمان میکنند کار نیک انجام می دهند» فرمود: «هم الرهبان الذین حبسوا انفسهم فى السوارى؛ یکى از مصادیق بارز آن رهبانها هستند که خود را در ارتفاعات کوه ها و بیابانها محبوس داشتند و گمان کردند کار خوبى انجام می دهد (کنز العمال جلد 2 حدیث 4496).