عبدالرحمن ارحبی (اَرحَبی)

عبدالرحمن ارحبی از تابعین پیامبر و از بزرگان شیعه و شجاعان کوفه بود. پدرش عبدالله بن شداد ارحبی از صحابه پیغمبر و اجدادش از قبیله بزرگ «بنی همدان» و از اعراب قحطانی است و بزرگان این قبیله از قدیم الایام معروف به شیعه علی بن ابیطالب (ع) بودند. جمع زیادی از اصحاب امامان و علما و محدثان و شعرا و امرا از این طایفه و قوم بوده اند. بنی همدان به شاخه های متعددی تقسیم شده که یکی از آنها بنی ارحب است و عبدالرحمن از همین طایفه بود. او یکی از هفت نفری است که پیام ها و نامه های کوفیان را در مکه به محضر امام حسین (ع) تسلیم کرد و از طرف شیعیان کوفه، 50 دعوت نامه ی بزرگان قبایل و سران کوفه را به همراه قیس بن مسهر به عنوان نماینده و سفیر آنها در ماه رمضان سال شصتم هجری قمری به مکه و خدمت امام برد و امام را به عراق دعوت کرد و خود به کوفه رفت و در کوفه برای امام حسین (ع) و مسلم بن عقیل بیعت گرفت ولی بعد از شهادت مسلم، مخفیانه از کوفه فرار کرد و به مکه رفت و در زمره ی یکی از نیروهای اعزامی خدمت امام بازگشت و دوباره در شمار یاران امام حسین (ع) از مکه تا کربلا آن حضرت را همراهی کرد. او در کربلا، روز عاشورا، قبل از ظهر خدمت امام خود آمد و اجازه گرفت تا به میدان جنگ برود و امام اجازه داد. او که بسیار جنگجو بود نبردی سخت کرد و چنین رجز می خواند:
صبرا علی الاسیاف والاسنه *** صبرا علیها لدخول الجنه
در برابر شمشیرها و نیزه ها صبر و شکیبایی می کنم، صبری که در مقابل آنها ورود به بهشت است.
عده ای را زخمی کرد و خودش بر اثر جراحات و خونریزی از اسب بر زمین افتاد و به شهادت رسید. به نقل بعضی مورخین، او در اولین حمله که حمله ای همه جانبه از طرف لشگر عمر سعد بود، قبل از ظهر عاشورا، شهید گشت.