یزید ابن حارث ابن رویم شیبانی

از بزرگان شهر کوفه که در جریان قیام حسین بن علی (ع) (امام سوم شیعیان) به همراه عده ای برای آن امام نامه نوشت و او را به کوفه دعوت کرد. وی عثمانی مذهب بود و به امویان، ارادت داشت. پدرش از یاران امیرالمؤمنین علی (ع) بود. سال 60 هجری قمری، پس از مرگ معاویه، یزیدبن معاویه (دومین خلیفه بنی امیه) برای تحکیم حکومتش افرادی را مأمور کرد تا از چند نفر از جمله: حسین بن علی بن ابیطالب (ع) بیعت بگیرد و چون حسین (ع)، با یزید بیعت نکرد و علیه او به مخالفت برخاست، مردم شهر کوفه با خبر شده و از آمادگی حضرت حسین (ع) برای مبارزه با فساد و ظلم و ستم یزید مطلع گشتند. از این رو، نامه ها و طومارهای بسیار زیادی برای حسین بن علی (ع) فرستاد و او را دعوت کردند که اگر به کوفه برود و بنی امیه را دفع کند، هرگونه کمکی را در کنار او انجام می دهند. یزیدبن حارث بن رویم شیبانی (که به نقل برخی تواریخ "یزیدبن حارث و یزیدبن رویم" را دو نفر معرفی کرده اند) کسی است که به همراه "شبث بن ربعی" و "حجار ابن ابجر" و چند نفر دیگر صنادید کوفه در این واقعه، نامه ای برای حضرت نوشته و به مکه فرستادند. متن نامه چنین است: «اما بعد، باغ ها سبز شده و میوه ها رسیده و درختان به برگ نشسته اند، پس اگر می خواهی نزد ما بیا که لشگر بسیاری از برای یاری تو حاضرند و شب و روز به اننظار مقدم تو هستند. والسلام.»

به نقل بعضی از تواریخ، وقتی قاصدان کوفه، نامه ها را آوردند، امام (ع) فرمود: «به من بگویید چه اشخاصی در نوشتن این نامه ها با شما هماهنگ بودند؟» عرض کردند: «شبث بن ربعی، حجاربن ابجر، یزیدبن حارث، یزیدبن رویم و....» که امام (ع) وقتی این را شنید به پا خاست و میان رکن و مقام در خانه خدا دو رکعت نماز خواند و از خداوند طلب خیر و صلاح نمود. یزیدبن حارث نیز در قیام روز عاشورا سال 61 هـ ق، در زمانی که لشگر عمر سعد در مقابل لشگر امام حسین بن علی (ع) قرار گرفت اما حسین با آن ها محاجه کرد و پس از حمد و ثنای الهی و معرفی خود، سخنانی ایراد کرد و عده ای از کوفیان، من جمله، او را (یزید بن حارث) اینگونه مخاطب ساخت و فرمود: «یا شبث بن ربعی و یا یزیدبن حارث و یا حجاربن ابجر و یا... آیا شما به من نامه ننوشتید که: میوه ها رسیده و باغ ها سبز شده، بیا که بر لشگری آماده یاری، وارد خواهی شد» و او و عده ای دیگر از کوفیان به دروغ انکار کرده و گفتند: «نه، ما نمی فهمیم که تو چه می گویی» و بدینگونه در مقابل لشگر امام (ع) ایستاد و با آنها جنگید. نام او را یزید بن حرث نیز گفته اند. یزیدبن حارث در زمان مصعب بن زبیر، بدست خوارج در شهر ری، کشته شد.