مجمع ابن عبدالله عائذی مذحجی

از یاران امام علی بن ابیطالب (ع) بود و برخی مورخان او را از تابعین پیامبر نیز دانسته اند. مردی دانشمند و با کمال و از قبیله مذحج و اهل یمن بود. پدرش عبدالله، از یاران رسول الله بود و پسرش "عائذ" نیز از یاران امام حسین (ع) بود که به نقل برخی منابع او نیز در کربلا شهید شد. مجمع بن عبدالله وقتی خبر قیام امام حسین (ع) را شنید، با چند نفر دیگر از دوستانش از جمله "عمرو ابن خالد صیداوی" برای یاری آن حضرت از کوفه حرکت کردند و در مسیر کوفه به کربلا، در منزلگاهی به سپاه حسینی پیوستند.
برخی مورخان می نویسند حر بن یزید ریاحی قبل از رسیدن آنان به کربلا در منطقه ی «عذیب الهجانات»، در راه مانع آنها شد و به امام حسین گفت «این افراد از ابتدا همراه تو نبودند. من هم آنها را بازداشت می کنم». امام با حمایت خود، مجمع و همراهانش را از دست حر آزاد کرد و وضعیت مردم کوفه را جویا شد. مجمع عرض کرد: «بزرگان و سران قبایل کوفه از طرف ابن زیاد، رشوه های زیادی گرفته و انبان های خود را پر کرده اند و مخالف شمایند ولی بقیه ی مردم، دلهاشان با شما ولی شمشیرهایشان علیه شماست».
مجمع از همان جا در رکاب امام تا کربلا باقی ماند. در کربلا روز عاشورا، در اولین یورش همه جانبه ی لشگر عمر سعد، او همراه با عمرو بن خالد صیداوی و جابربن حارث سلمانی و سعد (غلام عمرو) و به گفته ی بعضی از مقاتل، عائذ پسر او، به دشمن حمله کرد اما ناگهان در محاصره دشمن قرار گرفتند و از لشگر امام (ع) جدا شدند. حسین بن علی (ع) برادرش حضرت عباس را به یاری آنها فرستاد. حضرت ابالفضل به دستور امام حسین (ع) به کمک آنان شتافت و به دشمنان حمله کرد و مجمع و دوستانش را که مجروح شده بودند، نجات داد اما چون مجددا لشگر عمر بن سعد به آنها یورش برد، آنها با وجود جراحاتی که داشتند، سخت جنگیدند و آنقدر مبارزه کردند تا همگی در کنار یکدیگر به شهادت رسیدند!