عظمت قرآن در گفتار پیامبر اسلام (ص) و امام علی(ع)

پیامبر عالی قدر اسلام چهارده قرن قبل درباره قرآن فرموده اند: «ای مردم شما در سرای سازش و صلح و بر پشت سفرید، سفری که شما را پیش می برد، بس سریع است، به خوبی می نگرید که شب و روز و آفتاب و ماه، چگونه هر نویی را کهنه، و هر نویدی را پیش می آورند، پس وسیله کوچ خود را برای گذشت از این گذرگاه دور آماه سازید. بر شما است که قرآن را محکم گیرید، چه آن شافعی است پذیرش شده، و خبر گزاری است تصدیق شده (دشمنی است دادخواه) کسی که آن را پیش رو قرار دهد وی را به سوی بهشت می کشاند، کسی که آن را پشت سر افکند او را به سوی آتش می برد، رهبری است که به گزیده ترین راهها رهبری می کند، کتابی است که در آن تفصیل و بیان و تحصیل (حقایق ) است، فصل میان حق و باطل است و هزل نیست، ظاهری دارد و باطنی، ظاهرش حکومت و باطنش دانش، ظاهرش دل ربا و باطنش ژرف است، ریشه های عمیق دارد و ریشه های عمیق آن را ریشه هایی است، عجایب آن به شمار نمی آید و غرائب آن کهنه نمی شود، چراغهای هدایت و نورهای راهنمای حکمت و دلیل معرفت است.»

علی علیه السلام نیز در نهج البلاغه  پیرامون عظمت قرآن سخنان جامع و جالبی دارد که از آن جمله می فرماید: خداوند قرآن را بر پیامبر خود فرو فرستاد که آن کتابی است که درخشش وی به تاریکی نمی گراید، چراغی است که افروختگیش فرو نمی نشیند، دریایی است که به قعرش نتوان دست یافت، راهی است که پیمودن در آن گمراهی ندارد، شعاعی است که نورش خاموش نمی شود، جدا کننده ی حق از باطل است که دلیل ان از بین نمی رود، بنایی است که اساسش فرو نمی ریزد، شفابخشی است که ترسی از بیماری آن نیست و به هر نوع دردی درمان می بخشد، عزیزی  است که یاران و پیروانش شکست نمی خورند و حقی است که یارانش مغلوب نمی شوند. قرآن کانون و مرکز ایمان است، این کتاب چشمه ها و دریای دانش، و حوض های عدالت، و سنگهای اساس و بنیان اسلام  و سرزمینهای گسترده و همواره حق، و دریایی است که  استفاده کنندگان از آن، آن را خالی نمی کنند و چشمه هایی است که کشندگان آب، آن را کم نمی گردانند، و منزلهایی است که مسافرین به سوی آنها، راهها را گم نمی کنند، و نشانه هایی است که روندگان از آنها نابینا نیستند، و تپه هایی است که رو آورندگان از آنها نمی توانند گذر کنند.

خداوند قرآن را وسیله سیرابی تشنگی دانشمندان قرار داده است، بهار دلهای فقها و مجتهدین و مقصد و هدف راههای نیکان و دوایی است که پس از استفاده از آن دردی نمی ماند، نوری است که تاریکی ندارد، ریسمانی است که جای دست یافتن به آن محکم  است، پناهگاهی است که دژ بلند آن استوار است، عزت و سربلندی کسی است که آن را دوست دارد و صلح و ایمنی برای کسی است که به آن وارد شود، و هدایت و درست کاری کسی است که از آن پیروی نماید، و عذر خواه کسی است که آن را به خود نسبت دهد، و....