پاسخ سو گند به اسبهای پیکارگران در قرآن

یکی از صفات مذموم و ناشایسته انسان که صفت ناسپاسی است جواب سوگند جهاد در راه خدا را تشکیل می دهد: "إن الإ نسان لربه لکنود" (عادیات/آیه 6)، «انسان نسبت به پروردگارش کافر نعمت و ناسپاس است».

"کنود" به فتح کاف، وصف است برای مذکر و مونث به طور مبالغه، یعنی بس ناسپاس، مانع، خیر، بخیل، زمینی که در آن چیزی نروید. کسی که از مصائب مینالد و نعمت ها را از یاد می برد.

در جواب سوگند به انجیر و زیتون آمده است که قرآن مجید به انسان قابلیت برای خیر محض و یا شر محض شدن را داده و در آیاتی این معنی انعکاس یافته است، از جمله در آنجا که می فرماید «ما به حقیقت راه حق و باطل را به انسان نمودیم، حالا خواهد هدایت پذیرد یا کفران نعمت کند.»

حال اگر از هدایت فطرت پاک و عقل و وجدان خود پیروی نماید و از رهبری واقع بینانه و حیاتبخش انبیاء و اماامان استفاده نماید و زندگی را براساس ایمان، حق، عدل و کوشش در راه مبارزه با دشمنان آنها و خود، که طاغوت و طاغوتیان باشد، استوار نماید، در واقع هدایت یافته و آنچنان ارزش و عظمت در پیشگاه پروردگارش می یابد که به صدای نفس و جهش برق سم اسبهای او در این راه مقدس سوگند یاد می شود و اگر با دیدن این همه آیات و چراغهای روشن و پیامبران درون و برونی باز، راه حق را نپوید  و تحت رهبری طاغوت در آید، این گونه آیات واقع می شود:

 "إن الإ نسان لربه لکنود "، «انسان نسبت به خدایش نا سپاس است.»

"و إن الإنسان لکفور" (سوره حج/آیه 66)، «باز انسان بسیار ناسپاس و کافرکیش است.»

"إن الإ نسان لظلوم کفار" (ابراهیم /آیه 34) «و او کفر کیش و ستمگر است».

"إنه کان ظلوما جهولا" (احزاب/آیه 72)  و در نتیجه انسان بسیار ستمکار و نادان است.

"و انه علی ذلک شهیدا" (عادیات /آیه 7)  و انسان خود میداند که ناسپاس است که خود شاهد است».