برنامه سازمان ملل متحد برای ایجاد حکومت واحد جهانی

کشتارهای وحشیانه جنگ جهانی اول سبب شد که اتحادیه بزرگی به صورت (جامعه ملل) بوجود آید و در آن 26 کشور عضو  و متحد گردد، تا در سایه آن بتوانند از بسیاری از خونریزی ها جلوگیری کنند و مسائل بین المللی را از طریق مذاکره حل و فصل نمایند، ولی چون این اتحادیه به صورت ناقص تأسیس شده بود، نتوانست جهان را از آتش جنگ جهانی دوم برهاند و سرانجام جهان، زیر آتش  توپ و تانک و بمب های آتش زای ابرقدرت های جهان قرار گرفت، و به قیمت کشتارهای عظیم، و زیر و رو شدن اخلاق و تمدن پایان یافت.

در اثناء جنگ های بین المللی دوم، فکر تأسیس یک جامعه به صورت واقع بینانه قوت گرفت. نقطه اتکایی به نام «سازمان ملل متحد» و «اتحادیه های بین المللی» به وجود آمد. شالوده این سازمان در دسامبر 1943 ریخته شد و از آن به بعد تا حددی توانست از بروز جنگ های خطرناک و خانمان برانداز در میان ملل جهان جلوگیری کند و اهداف این سازمان، در منشوری به نام «منشور سازمان ملل متحد» تشریح گردید و غالب دول جهان به عضویت آن در آمدند. تأسیس «جامعه ملل» و پس از آن «سازمان ملل متحد» گامی مثبت در تحقق یک آرمان بزرگ که 14 قرن پیش، اسلام آن را پیشنهاد کرده است به شمار می رود. متفکران و سیاستمداران بزرگ جهان پیش بینی می کنند که ممکن است سازمان ملل متحد که در حقیقت یک پارلمان جهانی است، در آینده به صورت یک «حکومت واحد جهانی» در آید و گروه انسان دوست به جای تبلیغ از «ناسیونالیسم» به مکتب «انترناسیونالیسم» جذب گردند و وحدت انسانها و برابری تمام افراد بشر را اعلام بدارند. به شهادت واقعیت های موجود، و نبردهای پراکنده و حوادث تلخ و ناگوار، «سازمان ملل متحد» قادر به حفظ صلح و ثبات در سطح عمومی جهان نشده است، اگر روزی موازنه قوا به هم بخورد، جهان در معرض انفجار خطرناک قرار خواهد گرفت و کاری از دست سازمان برنخواهد آمد. این جریان گروهی از متفکران را بر آن داشته است، طرح یک حکومت واحد جهانی را بریزند تا مجموع جهان از یک تشکیلات واحد، برخوردار گردد،  و همه جهان از یک قوه مقننه و یک قوه مجریه و یک قوه قضائی برخوردار گردد. این گروه در اعلامیه ای که در کنگره توکیو در سال 1963 منتشر کرده اند، چنین می گویند: «صلح دائمی و عمومی به وسیله امضاء عهده نامه ها و پیمان ها و وعده های رسمی میان سیاستمداران عملی نخواهد شد، برای این که از صلح واقعی برخوردار شویم، باید به یک حکومت جهانی که متکی به پارلمان و حاکم و ارتش جهانی است، متوسل گردیم و در پناه چنین حکومت جهانی می توان به آرامش و ثبات دست یافت.

طرح این گروه برای حکومت واحد جهانی به قرار زیر است:

1- پارلمان جهانی: در این پارلمان همه کشورهای جهان عضویت خواهند داشت و هر کشوری به نسبت جمعیت خود، حق رأی بیشتری داشته و  پرجمعیت ترین کشورهای جهان، بیش از هر کشور دیگری، رأی خواهند داشت.

2- ارتش جهانی: در حقیقت ارتش صلح «سازمان حکومت جهانی» است و این ارتش پیوسته برای حفظ صلح در اختیار شورای عالی اجرائی قرار خواهد گرفت.

3- شورای عالی اجرائی: این شورا بر خلاف شورای امنیت که فقط پنج عضو حق وتو  دارد، با اعضاء بیشتری، قوه مجریه به پارلمان جهانی به شمار می رود.

4-  دیوان دادگستری بین المللی: یک بخش از این دیوان، به نام «دادگاه بین المللی»  است که قوانین پارلمان جهانی را اعمال و تفسیر می کند.

این طرح و مانندآنها، در حالی که از امکان تأسیس یک دولت جهانی، بشارت می دهند، به عللی محکوم به شکست است زیرا طراحان و مجریان آن فاقد حسن نیت و فضایل اخلاقی انسانی می باشند، و بر فرض ایجاد چنین حکومتی، سرپوشی برای هدف های توسعه طلبانه دول بزرگ خواهد گردید و سرانجام به سرنوشت جامعه ملل، و سازمان ملل متحد کنونی، دچار خواهد شد و یک نوع سرگرمی برای دولت کوچک خواهد بود تا پایه گذاران این موسسات جهانی، خود را از خدعه و حیله و «خودخواهی» و «خویشتن مداری» پاک نسازند و از صمیم دل، به حقوق انسان ها مومن نباشند، مستضعفان جهان، از آن طرفی نخواهند بست، فردی می تواند طرح حکومت واحد جهانی باشد که عشق و محبت به انسانها را در اعماق روح خود احساس کند و مثل علی علیه السلام در انسان دوستی  به آنجا برسد که به استاندار خود بنویسد که: «مبادا نسبت به مردم، بسان درنده ای باشی که خوردن آنان را غنیمت  بشماری، آنان به دو دسته تقسیم می شوند، یا برادر دینی تو هستند، یا بسان تو انسان می باشند.»