ممنوعیت افساد در روی زمین از دیدگاه قرآن

اصلاح میان انسان ها در صورت فردی و شکل اجتماعی مطلوب اکید خداوند است. این اصل  در دو شکل «منفی ساختن فساد» و «تثبیت اصلاح»، در قرآن مطرح شده است.

شکل «منفی ساختن فساد»:

1- «ولو لا دفع الله اناس بعضهم ببعض لفسدت الارض...» (بقره/ آیه ی 251)، «اگر پروردگار شر برخی مردم را به بعضی دیگر دفع نمی کرد، فساد روی زمین را فرا می گرفت.»

2- «و اذا قیل لهم لا تفسدوا فی الارض قالوا انما نحن مصلحون» (بقره/ آیه ی 11)، «هرگاه به آنان (منافقان) گفته شود در زمین فساد نكنید، میگویند: همانا ما اصلاحگریم.»

3- «و لا تفسدوا فی الارض بعد اصلاحها... » (اعراف/آیات 56 و 85)، «... و در زمین پس از آن که قوانین آسمانی به نظم و اصلاح آن آمد، به فساد برنخیزید.»

4- «و اذا تولی سعی فی الارض لیفسد فیها... » (بقره/ آیه ی 205)، «چون از حضور تو دور شود، کارش فتنه و فساد است...».

5- «الذین ینفضون عهدالله من بعد میثاقه و یقطعون ما امر الله به أن یوسل و یفسدون فی الارض اولئک هم الخاسرون» (بقره/ آیه ی 27)، «کسانی که عهد خدا را پس از محکم بستن می شکنند و رشته ای که آنان را امر به پیوند آن کرده، می گسلند و در زمین و میان آن فساد می کنند –در حقیقت- زیانکار هستند.»

6- «... و یقطعون ما امر الله به أن یوصل و یفسدون فی الارض اولئک لهم اللعنة و لهم وء الدار» (رعد/ آیه ی 25)، «.. و آن چه خدا امر به پیوند آن کرده، می گسلند و در زمین فساد مى‏نمایند. آنانند كه برایشان لعنت است و برایشان بدمنزلى است».