روشهای اصلاح لوسی در کودکان

محبت افراطی، زمینه ساز لوسی و ناز پروردگی کودکان است و این امر باید ممنوع شود. اسلام این شیوه را نمی پسندد و بدترین والدین آنهائی را می داند که نیکی و احسان را به افراط بکشانند. زندگی  اجتماعی همه گاه ناز و نوازش نیست، گاهی هم محرومیت، شکست و سقوط، ناکامی و نامرادی است. فرزندان خود را باید به گونه ای بپرورانیم که بتوانند با فراز و نشیب های زندگی همراه بوده و محرومیت ها و مشکلات زندگی را تا حدودی که بسته به توان و ظرفیت آنهاست تحمل کنند.

شیوه های اصلاح

حال فرض کنیم که فرزند شما به هر علتی دچار  لوسی و ننری شده – چه راه و شیوه ای در پیش بگیریم تا آنها را از این دام برهانیم؟ در اینجا نکات و  توصیه هائی است که برخی از آنها بدین قرارند:

1- رعایت اصل اعتدال: نخست به شما توصیه می کنیم که اصل اعتدال در زندگی و تعادل در مشی و روش را در پیش گرفته و بر خود بقبولانید، با خود قرار بگذارید که از این پس: هیجانم را کنترل خواهم کرد. در مسیر محبت و نوازش جانب اعتدال را رعایت خواهم نمود. اگر مشکلی برای فرزندانم پی آمد دستپاچه نخواهم شد، به فرزندانم توجه می کنم به گونه ای که او از آن سوء استفاده نکند. محبت و عنایتم را پل بهانه گیری و لجبازی او قرار نخواهم داد، در برابر گریه و بهانه گیری های او تسلیم نخواهم شد. سعی دارم اشک دیدگانش مرا نلرزاند و مرا به ستوه نیاورد. من همچون دیگر مادران خواهم شد که فرزند خود را دوست دارند ولی کلفت و تحت فرمانش نیستند، محبت دارند ولی محبت متعادل عامل لوسی نخواهد شد. کودکم را دوست دارم ولی در برابر بیماری او خود را نمی بازم، اشکم سرازیر نمی شود و.....

2- تذکر اعتدال: اگر در سازندگی خود موفق شدید اینک فرصت آن است به فرزندتان تذکر دهید که راه و رسم عاقلانه حیات را در پیش گیرد و این راه و رسم را به او بیاموزید که همه وظیفه ندارند توقع او را برآورده سازند، و یا تحسین و تشویق او را بر عهده گیرند. او باید بیاموزد که برای خود شخصیتی دارد، و کمتر از دیگران نیست، باید سرپا بایستد، مسئولیت قبول کند، خود خویشتن را بپاید، مردم خدمتکار او نیستند و ناز کسی را نمی خرند. باید به او تذکر داد که حق ندارد روی میز راه برود، دیوار را خراب  کند، با سه چرخه در اطاق راه برود، همه چیز را از مادر توقع کند.... و نی  به او آموخ  که همه درخواستهایش عاقلانه نیست. اگر عاقلانه باشد نیازی به گریه و بهانه گیری ندارد، مادر خود آن را برای او تهیه خواهد کرد و.....

3- بی اعتنائی: پس از اینکه آگاهی ها و تذکرات لازم را تدریجا به او داده اید اینک وقت آن است که به مرحله اجرا توجه کنید بدین گونه: دیگر با شروع گریه او را بغل نکنید، سعی کنید بر طلبکاری و توقع او نیفزائید، اگر تشخیص دادید که ناراحتی جدی ندارد و در عین حال فریادمی زند دقایقی او را به حال خود بگذارید و به جیغ و دادش بی اعتنائی کنید. گاهی که طفل را به ضرورتی بغل کردید زودتر او را به زمین بگذارید و بگوئید که کار دارید و خودش باید راه برود و عادت کند. او را دوستانه قانع کنید که شما را ناراحت نکند. اگر هم قانع نشد، شما از نظر خودتان عدول نکنید، با قاطعیت به پیش روید. گاهی او از راه نق زدن از شما چیزی می طلبد، به او تفهیم کنید که از این راه بجائی نخواهد رسید باید آرام شود و تقاضا کند. در برابر بدخلقی او، بی اعتنائی در پیش گیرید و گاهی او را با خود تنها بگذارید و یا او را به اسباب بازی و وسیله ای سرگرم کنید و برای گریه اش دل نسوزانید. از حمایت او تدریجا دست بردارید، بگذارید خودش غذایش را بخورد، خودش لباسش را بپوشد، خود به دستشوئی برود، با پای کوچک خود راه بیاید، به تناسب سن مسئولیتی در خانه قبول کند تا فردی مستقل، با شخصیت و فعال، و با اراده بار آید.

4- هماهنگی با دیگران: در رابطه با روشی که در پیش گرفته اید سعی داشته باشید دیگران را با خود همگام کنید مثلا از خاله و عمه و دیگر افراد مورد توجه و علاقه کودک بخواهید در رابطه با شما همکاری کنند. دست از روش سهل گیری و آزادگذاری بردارند، در برابر شما موضعی مخالف نگیرند، اگر شما کودک را تنبیه می کنید آنها با شما در نیفتند که این خلاف تربیت است. از آنها بخواهید که در رابطه با تربیت فرزند شما نازکدلی را کنار بگذارند. عشق و عاطفه را وسیله تخریب و صدمه کودک قرار ندهند و اگر در این برنامه موفق نشده اید حتی می ارزد که از دیگران ببرید و یا قطع رابطه کنید زیرا مسئولیت شما در قبال کودکان سنگینتر است.

تذکراتی به والدین و مربیان:

در امر تربیت و اصلاح لوسی و ننری کودکان نکات و ضوابطی است که والدین و مربیان محترم باید بدانها توجه کنند که آن نکات متعدد و بسیار و برخی از آنها بدین قرارند:
1- والدین و مربیان را برای موفقیت در این راه، آگاهی روش، اداره ای محکم، عزمی  متین، روحیه ای مناسب، پرهیز از نازکدلی، دوری از خشم و انتقام و درک موقعیت و روحیه کودک و خودداری از عجز و لابه لازم است.

2-  به کودک تفهیم کنید که از راه لجبازی، لوسی و ننری بجای نخواهد رسید، لازم است که عاقل و متین باشد و هرگز تسلیم لجبازی او نشوید.

3- اصل تدریح را در اصلاح فراموش نکنید و سعی تان این نباشد یکمرتبه او را اصلاح کنید، اگر تا حال روزی پنج توقع او را برآورده می کردید حالا چهار توقع و هفته بعد 3 توقع و هفته پس از آن دو توقع او را برآورده کنید تا تدریجا از اتکای به شما نجات یابد.

4- کودک را در آغوش بگیرید ولی نه به صورت دائم، با اولین گریه او را بغل نکنید.

5- نیازهای اساسی کودک را برآورید تا نیازی به گریه و لجبازی نداشته باشد ولی افراط در خرید اسباب بازی و یا رفع نیاز، عادات بدی را موجب خواهد شد.

6- عشق و علاقه شما توجه به سلامت جسمی و روانی او باشد ولی نه به حدی که او را به بدبختی سوق دهد.

7- از اینکه در مورد طفل قاطعانه عمل می کنید نگران نباشید ولی قاطعیت شما شکننده نباشد.

8- و بالاخره ما اصل محبت را منکر نیستیم ولی خواستار محبتی عاقلانه و متین هستیم.

در زمینه پیشگیری

در عین حال بد نیست متذکر شویم که برای پیشگیری از لوسی کودکان: محبت متعادل و متین و منطقی، مشروط کردن آزادی، تفهیم  وظایف و مسئولیت ها، واداشتن به کار در حد توان، عدم شرکت در همه امور او، عادت دادن نسبی به دشواری ها، تمرین مقاومت ها و حتی در مواردی مخالفت با خواسته هایش ضروری است.