شیوه های غیرموثر در درمان کمرویی کودکان

برخی از افراد در درمان، از شیوه ها و طرقی استفاده می کنند که سرانجام آن چندان پسندیده و مطلوب نیست و حتی در مواردی ممکن است وضع از بد بدتر گردد. والدین و مربیان در این موارد نیز باید مراقب و هشیار باشند و ما ذیلا به مواردی از آن اشاره خواهیم کرد:

1-  جبر و فشار: برخی از والدین و مربیان می خواهند مساله کمروئی فرزندان را هر چه زودتر آن هم با اعمال زور و فشار از بین ببرند و آنها را متعادل سازند. بررسی ها و تجارب روزمره نشان می دهند که اعمال فشار و جبر و تهدید، کمروئی را از بین  نمی برند بخصوص که فرد کمرو علیل است و با فرد علیل، از زور نمی توان وارد شده و ای چه بسا که این امر وضع او را از بد بدتر کند.

2- محروم کردن: برخی از والدین برای نجات فرزند از کمروئی می گویند یا خود باید در بین جمع سر سفره بیائی و یا از غذا محروم بمانی. بر  اساس تجارب برخی از کودکان محرومیت غذائی را تحمل می کنند و در سر سفره حاضر نمی شوند و این امر نشان می دهد که محرومیت هم چاره کار نیست و دردی را درمان نخواهد کرد. اصولا محروم کردن کودک خود خطائی بزرگ است مگر در مواردی که حفظ مصالح عظیم، والدین را به این کار وادار نماید.

3- تمسخر و تحقیر: از نظر مکتب ما  مسخره کردن عملی جاهلانه است نه تنها برای افراد کمرو  بلکه برای همه  افراد، و چه زشت است که آن را در راه درمان فردی که وضع روانی درستی ندارد بکار بریم. به والدین و مربیان باید گفت شما که از او ستایش و تمجید نمی کنید به مسخره اش نپردازید. بررسی ها نشان داده اند یکی از عواملی که در کمروئی افراد موثرند تمسخر و تحقیر می باشد مخصوصا به هنگامی که کودک  کاری را ناشیانه انجام می دهد و چشم به راه  این است که دیگران چه موضعی در قبال او اتخاذ می کنند، طبیعی است که اگر مسخره ببیند از کارش بیشتر شرمنده خواهند شد.

4- ملامت و سرزنش: کودک را به خاطر کمروئی نباید سرزنش کرد و یا نباید مساله را به رخش کشید. ملامت ها جرات ها را می کشند و  سبب آن خواهند شد که وضع کودک از بد بدتر گردد. همچنین ملامت سبب می شود که در کودک اضطراب و عقده هایی پدید آید و بدبینی و بدگمانی در آنان ایجاد گردد.

5- حمله و تنبیه: فرزند شما کمروست. فکر نکنید اگر او را کتک بزنید و یا او را مورد حمله قرار دهید مساله اش حل خواهد شد. حمله ها، کتک کاری ها او را از بد بدتر کرده و روحیه آنان را بیشتر می شکند. در چنین مواردی است که افراد سعی دارند منزوی شده و از کمروئی سر درآورند خطر دو چندان است به هنگامی که تنبیه ما در حضور جمع و مخصوصا دوستان و معاشران او باشد. زیرا شرمندگی در حضور جمع خود از عوامل مهم کمروئی است.

6- مقایسه و رقیب تراشی: در مواردی والدین برای نجات فرزندان از وضعی که در آنند سعی دارند آنها را با دیگران مورد مقایسه قرار داده و رقبائی برای او بتراشند. حاصل این امر احساس حقارت شدید و فزونی شرمندگی و در نتیجه کمروئی بیشتر است. مقایسه کردن کودک را بیشتر به فکر فرو می برد. او را وا می دارد که درباره خود تعمق کند و دریابد که واقعا حقیرتر از دیگران است بخصوص که او حرف پدر ومادر را درباره خود قبول دارد و می داند که آنها از سر صدق درباره اش نظر داده اند.

7- انتقادات  صریح: انسان برای اصلاح، نیازمند به بازرسی و انتقاد است ولی این امر درباره فرد کمرو باید به حداقل برسد و آن هم در خفا صورت گیرد. برخی از والدین با انتقاد دائمی خود می خواهند غرور کودک را بر انگیزانند و او را به آمدن در میان جمع و ترک کمروئی تهییج  کنند. در حالی که عملا می یابند این امر در آنان اثری معکوس دارد. کودک انتقادات شما را به این حمل می کند که آبرویش را برده و شخصیت او را خرد کرده اید. پس انتقاد باید ملایم و در خفا باشد.

8- به رخ کشیدن عیب او: در مواردی والدین عیب او را در میان جمع می گویند تا او را اصلاح کنند و یا می گویند او اصلا داخل آدم نیست، فردی بی عرضه و نالایق است، آخر بدبخت خواهد شد، پیشرفت نتواند کرد و......و این مسائل زندگی را برکودک تلخ و ناگوار کرده و وضع او را بیش از پیش ناگوار خواهد ساخت. در کل مسائل دیگری هم در این زمینه قابل ذکرند چون احساساتی شدن، بی شکیبائی، حالت تهاجم کردن، طرد کردن و به خود واگذار نمودن، رسوا کردن، شرمنده ساختن، سماجت  و اصرار  بیش از حد برای  ورود در جمع و..... که ما برای پرهیز  از توایل کلام از بیان آنها خودداری می کنیم.