ماجرای نجات جابربن یزید، شاگرد امام باقر(ع) از مرگ، به عنایت آن حضرت

جابربن یزید جعفی (از دانشمندان بزرگ و از شاگردان مخصوص امام باقر علیه السلام ) در علم و کمال، سرآمد شیعیان عصر امام باقر علیه السلام به شمار می آمد. دستگاه طاغوتی وقت تصمیم گرفت تا او را بکشد، ولی او با طرح خاصی از ناحیه امام، نجات یافت. نعمان بن بشیر می گوید: با جابرین یزید جعفی هم سفر بودم. وقتی به مدینه رسیدیم، جابر به حضور امام باقر علیه السلام رسید و شادمان از محضر امام بیرون آمد. آنگاه از مدینه بیرون آمدیم و به سوی کوفه حرکت کردیم. وقتی به منزلگاه «اخیرجه» رسیدیم، نماز خواندیم و پس از نماز به حرکت خود ادامه دادیم، ناگهان مرد بلندقامت گندم گونی آمد و نامه ای به جابر داد. جابر آن را بوسید و باز کرد، در آن نوشته بود: از محمد بن علی (باقر) به جابربن یزید جعفی. جابر از آن مرد بلند قامت پرسید کی در نزد آقایم ( امام باقر) بودی؟ گفت هم اکنون. جابر پرسید: قبل از نماز یا بعد از نماز؟ گفت بعد از نماز. جابر با خواندن نامه، چهره اش را درهم می کشید. سپس نامه را نزد خود نگه داشت. به راه خود ادامه دادیم تا به کوفه رسیدیم. من خوابیدیم، صبح به سوی جابر رفتم، دیدیم از خانه بیرون رفته است. ناگاه او را دیدم  که می آید و قاپ هایی (استخوان بند) لخ خود آویزان کرده، سوار بر«نی» شده و مکرر می گوید: منصور بن جمهور را فرماندهی می بینم که فرمانبر ندارد. او به من نگاه کرد، اما چیزی به من نگفت. از مشاهده وضع او گریه کردم، کودکان گرد ما جمع شدند، جابر به رحبه ( میدان ) رفت. گروهی از بزرگ و  کوچک او را دنبال کردند و می گفتند: جابر، دیوانه شد! جابر، دیوانه شد! سوگند به خدا چند روزی از این جریان نگذشت که نامه ای از هشام بن عبدالملک به حاکم کوفه رسید که دستور داده بود: جابر را پیدا کن و گردنش را بزن و سرش را  برای من بفرست. حاکم کوفه، نزد مردم آمد و گفت: جابر کیست؟ مردم گفتند: خدا تو را اصلاح کند، جابر مردی دانشمند و محدث بود، اینک دیوانه شده است. اکنون در میدان شهر سوار بر «نی» شده و با بچه ها بازی می کند. حاکم به سوی آن میدان رفت و از دور، او را به حال دیوانگی دید و گفت: خدا را شکر که مرا از کشتن او، برکنار داشت. چند روزی  نگذشت که منصور بن جمهور وارد کوفه شد و همانگونه شد که جابر درباره  او می گفت.