شجاعت حضرت عباس (ع) در جنگ صفین

حضرت عباس علیه السلام در جنگ صفین حدود چهارده سال داشت، ولی هرکس قد رشید او را می دید چنین تصور می کرد که هیجده یا بیست ساله است. در یکی از روزهای جنگ از پدر اجازه گرفت تا به میدان جنگ دشمن برود، امام علی علیه السلام نقابی بر روی او افکند تا کسی او را نشناسد. انچنان در میدان، جولان داد که گویی همه میدان چون گویی در حیطه قدرت او است. سپاه شام از حرکت های پرصلابت او دریافت که جوانی شجاع و قویدل به میدان آمده است. مشاورین نظامی معاویه به مشورت پرداختند تا همآورد رشیدی را به میدان او بفرستند، ولی رعب و وحشت عجیبی که بر آنها چیره شده بود، نتوانستند تصمیم بگیرند. سرانجام معاویه یکی از شجاعان لشکرش به نام ابن شعثا را که می گفتند قادر است که با ده هزار جنگجوی سواره بجنگد، به حضور طلبید و به او گفت: به میدان این جوان نشناس برو و با او جنگ کن. ابن شعثا گفت: ای امیر، مرا قهرمانی می دانند که در برابر ده هزار جنگجو می جنگم، چگونه شایسته است که مرا به جنگ با این کودک روانه سازی!! معاویه گفت: پس چه کنم؟ جواب داد: من هفت پسر دارم، یکی از آنها را به جنگ او می فرستم تا او را بکشد. آنگاه یکی از فرزندانش را به میدان او فرستاد. طولی نکشید که به دست آن جوان کشته شد فرزند دومش را فرستاد، باز کشته شد. فرزند سوم و چهارم تا هفتمش را فرستاد، همه آنها به دست آن جوان ناشناس به هلاکت رسیدند. در این هنگام خود ابن شعثا به میدان تاخت و فریاد زد: «ایها الشاب قتلت جمیع اولادی، و الله لانکلن و امک»، «ای جوان تو همه پسرانم را کشتی، سوگند به خدا پدر و مادرت را به عزایت می نشانم»، سپس حمله کرد و بین آن دو ضربات شمشیر رد و بدل شد. در این هنگام آن جوان چنان ضربه بر ابن شعثا زد که او را دو نصف کرد و به پسرانش ملحق ساخت. حاضران از شجاعت او تعجب کردند، در این هنگام علی علیه السلام فریاد زد: «ای فرزندم! برگرد که ترس دارم دشمنان تو را چشم زخم بزنند» او بازگشت، امیرمومنان علیه السلام به استقبال او رفت و نقاب را از چهره اش برداشت و بین دو چشمش را بوسید. حاضران نگاه کردند دیدند حضرت عباس علیه السلام است: «فنظرو الیه واذا هوا قمر بنی هاشم العباس بن امیرالمومنین.»