محیط خانه، بهترین محیط برای فعالیت زن

از نظر پیشوایان اسلام، اساسی ترین و در عین حال پر مسئولیت ترین وظیفه «زن»، شوهرداری و فرزند پروری است! و بدون اغراق، محیط «خانه» برای «زن» یک میدان جهاد عظیم و پایگاه بزرگ مبارزه است! جهاد در راه ساختن یک جامعه بسیار قوی و صالح و پیشرو ! و مبارزه با تمام عوامل ضعف و فساد و عقب ماندگی! چه آنکه بدیهی است یک جامعه پیشرفته در جهات مختلف، نیاز به مردانی تندرست و اندیشمند و صالح العمل دارد! همچنانکه عقب ماندگی هر جامعه نیز، مسبب از بیماریهای جسمی و انحرافات اخلاقی و زشتکاریهای افراد همان جامعه است! و بی تردید، این، «زن» است که در نخستین مرحله تکون شخصیت زشت و زیبای «مرد» و «سعید» و «شقی» ساختن وی دخالت مستقیم پیدامی کند! یعنی «زن» است که می تواند با فداکاریها و از خود گذشتگیهای مستمر خویش در تقید به وظائف شوهرداری و فرزند پروری، انسانهای سالم و صالح و نیرومند، تحویل جامعه داده و از این راه، عامل رشد آزادگی و استقلال شرف، برای اجتماع خود بشود! و همچنین «زن» است که می تواند با سبکسری ها و خودکامگیها و بی اعتنائی به وظائف «همسری» و «مادری»، یک مشت افراد ناسالم و ناصالح و عقده دار و بی اعتنا به حدود و حقوق خدا و خلق خدا بوجود آورده، و از این راه، عامل انحطاط  و فساد و شقاء یک جامعه گردد! و اینهم بسیار روشن است که یک زن بخواهد به فرموده قرآن کریم، همسری آرام بخش برای شوهرش بوده، و از طریق تنظیم امور «خانه» و تأمین موجبات آسایش جسمی و آرامش فکری وی، خوشنودی خاطر او را بدست آورده و رنج کار خارج از منزل را با انحاء ملاطفات مناسب با جهان ویژه «همسری» از تن و روح وی بزداید! و از دیگر سو، مادری سازنده برای کودکانش باشد که با رعایت دقت کامل در رفتار و گفتار خود، تمام عواطف و احساسات رقیق و لطیف آنها را تحت نظارت خویش گرفته، و همراه با رأفت و مهر خاص «مادری» و هماهنگی با عالم مخصوص «کودکی» به هدایت افکار و تهذیب اخلاق آنان بپردازد تا هم شوهر را با تن و روحی سالم، برای تلاش و فعالیت در میدان زندگی پرجوش و خروش اجتماعی آماده سازد؛ و هم فرزندان را عناصری پاک و امین و صادق و فعال و نافع به دین و دنیای مردم به بار آورد.

آری، بسیار روشن است که چنین زنی، ناچار باید تمام نیروهای جسمی و روحی خود را صرف این دو امر مهم حیاتی، و این دو وظیفه سنگین انسانی و الهی نموده، و از پرداختن به هر کاری که موجب فرسودگی جسم و آشفتگی روحش شده، و طبعا سبب رکود در انجام وظیفه اش می گردد، بپزهیزد! حال، آن کار از قبیل امور اجتماعی و سیاسی باشد، یا مسائل دیگر. چه آنکه وظیفه اصلی «زن»، به حکم طبع و شرعش، همان دو کار مهم حیاتی است؛ و به طور حتم، تخلف «زن» از این وظیفه اصلی، موجب تعطیل و یا رکود آن دو امر عظیم گردیده و رکود آن دو نیز قهرا به فساد جامعه و اختلال نظام آن می انجامد! در حالی که مشاغل دیگر از امور سیاسی و اجتماعی و نظامی و امثال آن، نه تنها نیاز مبرمی به «زن» ندارد؛ بلکه با دور بودن «زن» از مراکز این امور، کارها به وضع سالمتر و کاملتری انجام می پذیرد!

گمان نمی رود این واقعیت، مورد انکار یک انسان منصفی قرار گیرد که یک خانم مشتغل به شغل خارج از منزل، و بویژه وارد شده در صحنه مبارزات «سیاسی» و «اجتماعی»، نه می تواند یک «همسر» شایسته ای برای شوهرش باشد، و نه یک «مادر» لایقی برای فرزندانش! زنی که با تنی خسته و روحی آشفته، و احیانا عواطفی آلوده و ناسالم، بر اثر برخورد با نامحرومان! به خانه برمی گردد، چگونه می تواند محیط خانه را آسایشگاه کامل برای شوهر، و آموزشگاه سالم برای فرزندان بسازد؟! و لذا براساس همین واقعیت است که قرآن کریم با لحنی قاطع و محکم به همسران رسول اکرم صلی الله علیه وآله و سلم که در حد «اسوه» و الگو در نظر زنان دیگر هستند، دستور «ثبات» و «استقرار در خانه» را صادر کرده و فرموده است: «و قرن فی بیوتکن» (احزاب/ آیه33)، «در خانه هایتان قرار گیرید». البته روشن است که مقصود از این دستور آن نیست که «زن» مطلقا حتی برای حوائج ضروری، حق خروج از منزل ندارد؛ بلکه در واقع، این دستور، اشاره لطیفی است به همان مطلبی که بیان شد، یعنی وظیفه اساسی «زن» بر حسب اقتضاء طبیعت خاص به خودش که در کارگاه صنع آفریدگار حکیم با محاسبه و تقدیر دقیق ابداع گردیده، و ابزار مناسب آن نیز از جهت جسمی و روحی به وی اعطا شده است، همانا مستقر گشتن او در سنگر «خانه» است! سنگری که اهمیت آن، از نظر موضع گیری و موقعیت موثر برای ساختن یک جامعه راقیه اسلامی، کمتر از سایر سنگرها و صحنه های مبارزات سیاسی و اجتماعی و حتی نظامی و رزمی نمی باشد! و بلکه از آن نظر که قهرمانان میدانهای «مبارزه» و «جهاد» و در ابعاد مختلف اجتماعی، پرورش یافتگان در خانه های منور به نور ایمان و تقوی، و الهام گرفتگان از «مادران» پاکدامن فداکار می باشند، می توان گفت که سنگر «خانه» در منطق عقلانی «قرآن»، به مراتب، بالاتر و والاتر از سایر سنگرها به حساب می آید. و زنان آشنا به وظائف «همسری» و «مادری» نیز که در سنگر مقدس «بیوت» -به اصطلاح قرآن – با «حسن تبعل» یعنی شوهرداری نیکو و تربیت فرزندان سالم و صالح، به پاسداری از شرف و کیان جامعه اسلامی مشغولند، از سایر پاسداران و مدافعان از حریم اسلام، محترمتر و ارجمندتر به شمار می آیند! و به معنای واقعی کلمه «مادر» و تولید کننده میدانهای «جهاد» و صحنه های مبارزه با دشمنان اسلام می باشند!

ادیبی گوید: در این جهان، کوشش هر کاری را  به کسی سپرده اند؛ «مرد» شیر است و «زن» شیربان! نگاهداری شیر از شیر بودن دشوارتر است! رام کردن پهلوانی که از صبح تا شام با غول طبیعت گلاویز است، و مایه زندگی را باید از دل سنگ و چنگ آهنین این غول بیرون بیاورد، کار آسانی نیست!!