فضایل امام علی علیه السلام

علی همان کسی است که از خردسالی، در دامان محمد پرورش یافت. او از میان مردان، پیش از همه، دعوت پیامبر را پذیرفت، و اسلام آورد.
علی در آن هنگام 10 یا 12 سال داشت. این بود که او از کودکی با روح اسلام تربیت شد، و این دین، در رگ و خون او جای گرفت، و با جان او عجین گشت. از این رو، پس از محمد (ص) او برگزید ترین شخصیت اسلام بود.
علی داناتر از همگان بود. حدسی نیرومند داشت. همیشه همراه رسول (ص) بود. از همه بخشنده تر بود. پس از پیامبر، پارساتر و عابدتر و فرزانه ترین مردم بود. ایمانش برهنه مقدم، سخنش از همه فصیح تر، و رأیش از همه درست تر بود. به حفظ کتاب خدا و اجرای احکام آن از همه بیشتر توجه داشت.
علی جوانمردی بلندقد و بزرگ نفس بود. از چشمة و جدانش مهر و نیکی سیل آسا سرازیر می گشت. در دلش شعله های دلاوری و پهلوانی زبانه می کشید. شجاع تر از شیر ژیان بود، اما شجاعتی آمیخته با مهربانی.
علی در قضاوت، تبعیض نمی نهاد. آنچه را بایست به مردم بدهد به طور مساوی می داد. میان ارباب و بنده فرق نمی گذاشت. وضع رقت بار فقیران و یتیمان چنان در او اثر می کرد که حالت غریبی به خود می گرفت. او به چشم می دید که مردم، درد و رنج زندگی را مانند هناهنگی شعر حس می کنند.
آری، علی به رایگان و بی جا برگزیده خدا نبود و پایه اینها و این واقعیتها بود که شیعه پس از درگذشت پیامبر اکرم، همان راهی را سپرد که پیامبر تعیین کرده بود، یعنی علی را رهبر اسلام، و امام امت، و پیشوای خلق، و مجری قرآن، و پناه عدالت، و تکیه گاه واقعی قانون، و دژ استوار حقوق خلقها و توده ها، و خلاصه، خلیفه بلافصل و جانشین راستین پیامبر و رهبر شعارهای قرآن شناخت، و همواره به محتوای غدیر (که مبتنی بود بر دستور خدا) عمل کرد، تا به اسلام و پیامبر اسلام و احکام اسلام وفادار باشد، و چیزی از خود دین پدید نیاورده باشد، بلکه گام به گام جای پای پیامبر (ص) گذاشته باشد، و به دستور او رفتار کرده باشد.

منـابـع

کلیــد واژه هــا