عکس العمل روح در برابر شدت معصیت

شما می بینید خلبان آمریکایی که می رود آن بمب را روی هیروشیما می اندازد، بعد که بر می گردد و یک نگاهی به اثر عمل خودش می کند، می بیند یک شهر را به آتش کشیده است، پیر و جوان، زن و مرد، کوچک و بزرگ دارند در یک جهنم سوزان می سوزند.
از همان جا وجدانش به جنبش می آید، حرکت می کند، ملامتش می کند، در صورتی که چنین کسانی را از میان قسی القلب ها انتخاب می کنند.
بر می گردد به کشور خودش، از او استقبال می کنند، گل به گردنش می اندازند، درجه اش را بالا می برند، حقوقش را زیاد می کنند، عکسش را در روزنامه ها می اندازند، تشویقش می کنند، اما خیانت آنقدر عظیم بوده است، معصیت آنقدر بزرگ بوده است که وجدان چنین قسی القلبی را هم بیدار می کند، یعنی آنقدر ضربه بر روح شدید است که در یک چنین زمینه روحی آدم قسی القلبی هم باز عکس العمل پیدا می شود.
همین آدم در مجالس که می نشیند، تبسم می کند، نقل می کند چنین کردم و چنان، اما وقتی که با خود خلوت می کند، خودش با خودش است، در بستر می خواهد بخوابد، یک مرتبه آن منظره در نظرش مجسم می شود، ای وای این من بودم که چنین جنایتی کردم! ای وای چه جنایت بزرگی مرتکب شدم!
در نتیجه همین آدم دیوانه می شود و کارش به تیمارستان می کشد. چرا؟ جنایت خیلی بزرگ بوده است.

منـابـع

کلیــد واژه هــا