جاودانگی؛ یکی از معجزات اصلی قرآن کریم

در حدیث آمده است: «القرآن یجری کما یجری الشمس و القمر؛ قرآن کریم جریان دارد همانطور که خورشید و ماه جریان دارد.»
همانطور که ماه و خورشید در یک جا ثابت نیستند که فقط بر یک سرزمین معین بتابند و از آن سرزمین تجاوز نکنند، قرآن کتابی نیست که مال مردم معینی باشد، از مختصات یک ملت نیست بلکه دائما در حال طلوع کردن است. اگر مردمی از قرآن رو برگردانند، خیال نکنید قرآن از بین رفت، اقوام دیگری خواهند بود که خیلی بهتر و بیشتر از آنها قرآن را استقبال می کنند. یکی از اعجازهای قرآن که واقعا برای کسی که اهل مطالعه باشد اعجاز است، نسبتی است که قرآن با تفسیرهای قرآن دارد. قرآن 14 قرن است که نازل شده است. از همان قرن اول مفسرین آن را تفسیر کرده اند. بسیاری از مفسرین از صحابه بوده اند مانند عبدالله ابن عباس و عبدالله ابن مسعود.
طبقه بعد طبقه تابعین بوده اند مثل "ابن شبرمه". در هر دوره ای مردم از قرآن همان را می فهمیدند که تفسیر می کرده اند. بعد دوره عوض شده، علوم و فهم مردم تغییر کرده است. تفاسیری آمده و تفاسیر قبل را نسخ کرده است. مردم می دیدند تفاسیر قبل قابل مطالعه کردن نیست ولی خود قرآن زنده است. می دیدند قرآن با آنچه که امروز تفسیر شده بهتر تطبیق می کند تا آنچه که در گذشته تفسیر کرده بودند یعنی در حقیقت خود قرآن جلو می آید، تفسیر قرآن اول را همانجا می گذارد. در قرن دوم هم تفاسیری بر قرآن نوشته اند. در قرن سوم علوم توسعه پیدا می کند، بشر عالم تر می شود، تفسیر دیگری نوشته می شود. مردم این قرن می بینند این تفسیر انطباق بهتری با خود قرآن دارد و آن تفسیر قبلی دیگر این تطیق را ندارد و دیگر نمی شود آن را زنده کرد. این قرآن است که قرن به قرن جلو آمده و تفاسیر را کنار گذاشته است.