کیفر مدعیان دروغین امامت و قدری ها و خودمختاری ها

کیفر قدریها و خودمختارها
1- «عن الحارث عن أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب ع قال إن أرواح القدریة یعرضون على النار غدوا و عشیا حتى تقوم الساعة فإذا قامت الساعة عذبوا مع أهل النار بألوان العذاب فیقولون یا ربنا عذبتنا خاصة و تعذبنا عامة فیرد علیهم ذوقوا مس سقر* إنا کل شی ء خلقناه بقدر؛ حارث همدانى از امیر مؤمنان على (ع) روایت کرده است که فرمود: ارواح قدریها را شب و روز به آتش (برزخ) عذاب کنند تا روز قیامت، و چون روز قیامت فرا رسد، آنان را با کسانى که اهل دوزخند به انواع عذابها دچار شوند. پس (به پیشگاهى الهى روى آورند و) گویند: (در عالم برزخ) ما را به عذابى مخصوص گرفتار کردى و اینک به همراه دوزخیان عذابمان مى کنى؟! (به امر پروردگار) به آنان خطاب مى شود: «طعم تماس با آتش دوزخ را بچشید* براستى که ما تمام چیزها را به اندازه خلق کردیم (قمر/ 48-49)».
2- «عن یونس بن عبد الرحمن عمن حدثه عن أبی عبد الله ع قال ما أنزل الله هذه الآیات إلا فی القدریة إن المجرمین فی ضلال و سعر* یوم یسحبون فی النار على وجوههم ذوقوا مس سقر* إنا کل شی ء خلقناه بقدر؛ یونس بن عبدالرحمن از قول یکى از راویان که از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: خداوند این آیه ها را نازل نفرمود مگر درباره قدریها «براستى که مجرمان و گناهکاران در گمراهى و دوزخند* روزى که (در قیامت) به صورت در آتش افکنده مى شوند، (و به آنان گفته مى شود): طعم آتش را بچشید* به درستى که ما هر چیزى را به اندازه خلق کرده ایم» (قمر/ 47-49)».
3- «داود بن سلیمان عن أبی الحسن علی بن موسى عن أبیه عن آبائه ع قال قال رسول الله ص صنفان من أمتی لیس لهما فی الإسلام نصیب المرجئة و القدریة؛ داودبن سلیمان از حضرت موسى بن جعفر (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش نقل کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: دو گروه از امت من بهره اى از اسلام ندارند: مرجئه و قدریه».
4- «عن علی بن أبی حمزة قال حدثنی أبی أنه سمع أبا جعفر ع یقول یحشر المکذبون بقدر الله من قبورهم قد مسخوا قردة و خنازیر؛ على بن ابى حمزه گوید: پدرم ابوحمزه نقل کرده است که از امام باقر (ع) شنیده است که فرمود: آنان که تقدیر الهى را دروغ مى پندارند (در برزخ) مسخ مى شوند و در روز قیامت به صورت بوزینه و خوک محشور مى گردند».
5- «عن زرارة بن أعین و محمد بن مسلم عن أبی جعفر ع قال نزلت هذه الآیة فی القدریة ذوقوا مس سقر* إنا کل شی ء خلقناه بقدر؛ زراره بن اعین و محمدبن مسلم از امام باقر (ع) روایت کرده اند که فرمود: دو آیه ذوقوا مس سقر، إنا کل شی ء خلقناه بقدر درباره قدریه نازل شده است».
6- «عن إسماعیل بن مسلم السکونی عن أبی عبد الله جعفر بن محمد عن أبیه عن آبائه عن علی بن أبی طالب ع قال یجاء بأصحاب البدع یوم القیامة فیرى القدریة من بینهم کالشامة البیضاء فی الثور الأسود فیقول الله عز و جل ما أردتم فیقولون ما أردنا إلا وجهک فیقول قد أقلتکم عثراتکم و غفرت لکم زلاتکم إلا القدریة فإنهم دخلوا فی الشرک من حیث لا یعلمون؛ اسماعیل بن مسلم سکونى از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش، از امیر مؤمنان على (ع) روایت کرده است که فرمود: چون در روز قیامت کسانى را که در این اسلام بدعت نهاده اند، فرا خوانند، قدریها در میان آنان بسان خالى سفید در پیکر گاوى سیاهرنگ (کاملا) مشخص اند، و از طرف حضرت حق به آنان خطاب مى شود که: چه مى خواهید؟ در جواب گویند: ما خشنودى تو را خواستاریم! خداوند فرماید: لغزشهاى شمایان را بخشیدم و گناهانتان را (نیز) آمرزیدم، به جز قدریها (که گناه) آنان را نمى بخشم زیرا آنان (به گمان اینکه بر صراط مستقیمند) ندانسته به شرک گراییدند (و من بر خود لازم و واجب ساخته ام که از گناه شرک در نگذرم)».
7- «و بهذا الإسناد عن علی بن أبی طالب ع أنه دخل علیه مجاهد مولى عبد الله بن العباس فقال یا أمیر المؤمنین ما تقول فی کلام أهل القدر و معه جماعة من الناس فقال أمیر المؤمنین ع معک أحد منهم أو فی البیت أحد منهم قال ما تصنع بهم یا أمیر المؤمنین قال أستتبهم [أستتیبهم فإن تابوا و إلا ضربت أعناقهم؛ و به همین سند، از امیر المؤمنین (ع) روایت شده است که مجاهد، دوست عبدالله بن عباس به خدمت امیر مؤمنان على (ع) شرفیاب شد و در حالى که پرسید: اى امیر مؤمنان! نظر شما درباره قدریها چیست؟! و امیر مؤمنان در خانه از او پرسید: آیا کسى از این گروه، کسى همراه تو است؟ یا در این جمع، از آنان کسى هست؟ مجاهد عرض کرد: با آنها چه مى کنى؟! حضرت فرمود: ابتدا آنان را (از عقیده نادرستى که دارند) به توبه دعوت مى کنم، اگر توبه کردند رهایشان مى کنم وگرنه گردنشان را خواهم زد».
8- «عن سعید بن جبیر قال قال أمیر المؤمنین ع ما خلا أحد من القدریة إلا خرج من الإیمان؛ سعیدبن جبیر از امیر مؤمنان على (ع) روایت کرده است که فرمود: کسى از قدریها (در اعتقاد نادرست خود) پافشارى و تندروى نکرد مگر آنکه از (گستره) ایمان بیرون رفت».
9- «عن محمد بن سلمة عن أبی جعفر ع قال ما اللیل باللیل و لا النهار بالنهار أشبه من المرجئة بالیهود و لا من القدریة بالنصرانیة؛ محمدبن سلمه از امام باقر (ع) روایت کرده است که فرمود: شب در مقایسه با شب، و روز نسبت به روز، شبیه تر از مرجئه به یهودان، و قدریه به مسیحیان نیست».
10- «إسماعیل بن مسلم عن جعفر بن محمد عن أبیه عن آبائه عن أمیر المؤمنین ع قال لکل أمة مجوس و مجوس هذه الأمة الذین یقولون بالقدر؛ اسماعیل بن مسلم از امام صادق (ع)، و آن حضرت از قول پدران بزرگوارش نقل کرده است که امیر مؤمنان على -که درود خداوندى بر آنان باد- فرمود: براى هر امتى مجوسى هست، و مجوس این امت (امت اسلامى) قدریها مى باشند».

کیفر کسى که ادعاى امامت کند و امام نباشد
1- «عن سورة بن کلیب عن أبی جعفر ع قال قلت قول الله عز و جل- و یوم القیامة ترى الذین کذبوا على الله وجوههم مسودة قال من زعم أنه إمام و لیس بإمام قلت و إن کان علویا فاطمیا قال و إن کان علویا فاطمیا؛ سوره بن کلیب نقل کرده است که از امام باقر (ع) پرسیدم: مقصود خداوند عزوجل در این آیه چیست که مى فرماید (زمر/ 60): «و در روز قیامت کسانى را خواهى دید که (در دنیا) به جهت دروغ بستن به خدا، رنگ صورتشان به سیاهى گراییده است؟» حضرت فرمود: مقصود کسى است که دعوى امامت کند در حالى که امام نباشد (از طرف خداوند به قبول این امر خطیر مأمور نشده باشد) عرض کردم: حتى اگر (مدعى امامت، سید) علوى و فاطمى باشد؟ فرمود: آرى، اگر چه علوى و فاطمى باشد».
2- «عن المفضل عن أبی عبد الله ع قال من ادعى الإمامة و لیس من أهلها فهو کافر؛ مفضل از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر کس ادعاى امامت کند و اهلیت (این امر خطیر را) نداشته باشد، کافر است».
3- «عن داود بن فرقد عن أبی عبد الله ع قال من ادعى الإمامة و لیس بإمام فقد افترى على الله و على رسوله و علینا؛ داودبن فرقد، از امام صادق (ع) روایت کرده است که: هر کس ادعاى امامت کند، ولى (واقعا) امام نباشد، براستى که به خدا و رسول خدا (ص) و ما (ائمه اطهار) افتراء (و دروغ) بسته است».
4- «عن الولید بن صبیح قال سمعت أبا عبد الله ع یقول إن هذا الأمر لا یدعیه غیر صاحبه إلا بتر الله عمره؛ ولیدبن صبیح نقل کرده است که امام صادق (ع) فرمود: براستى که کسى -بجز آن که شایستگى امامت را داراست- مدعى امر امامت و پیشوایى (مسلمانان) نمى شود، که خداوند (رشته) عمر او را پاره نکند».

منـابـع

کلیــد واژه هــا