زنده بودن شهدا

پس از بازگشت مسلمانان به مدینه؛ منافقان زمینه را برای تضعیف عقاید مناسب دیده و زبان به شماتت گشودند و گفتند، اگر این گروه از مدینه برون نرفته بودند سالم می ماندند و کشته نمی شدند.
قرآن شماتت منافقان را چنین نقل می کند: «الذین قالوا لاخوانهم و قعدوا لو أطاعونا ما قتلوا قل فادرءوا عن أنفسکم الموت إن کنتم صدقین؛ [همان] کسانى که [در خانه] نشستند و به برادرانشان گفتند: اگر از ما پیروى مى کردند کشته نمى شدند. بگو: پس مرگ را از خود برانید اگر راست مى گویید.» (آل عمران/ 168)
قرآن برای محو اثر تخریبی این سخن، دو پاسخ می دهد یکی همان است که در متن آیه آمده است و آن اینکه اگر این گروه می توانند مرگ افراد را پیش بینی کنند، چه بهتر که وسایل مرگ خود را نیز پیش بینی نمایند و آن را از خود دور سازند (قل فادرءوا...)
پاسخ دیگر اینکه مرگ شهیدان راه حق در میدان نبرد مرگ حقیقی و نابودی مطلق نیست، بلکه انتقالی است از خانه ای به خانه ی دیگر، نقل مکانی است از شرایطی نامساعد به شرایط مساعدتر و شهیدان راه حق زندگانند و در نزد خدا روزی می خورند و از لطف و کرمی که شامل حال آنان گردیده، بسیار خوشحال و شادمانند، و به دیگر سخن شهادت شهید، پایان زندگی او نیست، بلکه سرآغاز دفتر دیگری است از زندگی دیگر با روحانیت بیشتر و رفاهی بهتر چنانکه می فرماید: «و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله أمواتا بل أحیاء عند ربهم یرزقون؛ و کسانى را که در راه خدا کشته شده اند مرده مپندار، بلکه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.» (آل عمران/ 169)
«فرحین بما ءاتئهم الله من فضله و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم من خلفهم ألا خوف علیهم و لا هم یحزنون؛ آنها به خاطر نعمتهایی که خدا از کرم خود به آنان داده است خوشحالند و به خاطر کسانی که بعدا به آنان ملحق می شوند مسرورند، نه ترسی بر آنها است و نه غمگین می شوند.» (آل عمران/ 170)
«یستبشرون بنعمة من الله و فضل و أن الله لا یضیع أجرالمؤمنین؛ به خاطر نعمتی که از جانب و کرم او به آنها داده شده است شادمانند خدا پاداش مؤمنان را ضایع نمی کند.» (آل عمران/ 171)
مسئله ی حیات جاودان شهیدان در طول تاریخ نقش مهمی در اعزام مسلمانان به میادین نبرد داشته است، سربازی که عقیده دارد که شهادت پایان زندگی نیست، بلکه برای زندگی بهتر است، طبعا در نبرد پیشگام می گردد و آماده می شود که زندگی موقت را با زندگی مستمر تبدیل کند.
سالار شهیدان در میدان کربلا با یاران جانباز خود سخنی دارد که به خاطر مناسبت مؤکدی که با موضوع دارد در این جا منعکس می کنیم: او در گرماگرم نبرد که آتش و خون از چکاچک شمشیران می بارید، باقیمانده ی یاران خود را با کلمات یاد شده در زیر خطاب نمود: «صبرا بنی الکرام، فما الموت إلا قنطره تعبر بکم عن البؤس و الضراء الی الجنان الواسعه وانعم الدائمه فایکم یکره أن ینتقل من سجن الی قصر؛ بردبار باشید از فرزندان افراد کریم مرگ بسان پلی است که شما را از زندگی شقاوت بار به باغهای وسیع و نعمتهای پیوسته منتقل می سازد، کدام یک از شما، دوست ندارد که از زندان به کاخ منتقل گردد.»