مقام شفاعت رسول اکرم در انجیل برنابا

در انجیل برنابا از چند آیه در فصل پنجاه و پنجم، که سوره قیامت است گوید:
‎ 1ـ پس پیامبر اکرم می رود تا جمع نماید همه پیغمبران را که با آنها سخن کند زاری کنان به سوی ایشان، که با او بروند تا زاری کنند به سوی خدای از برای مؤمنان.
2 ـ پس هر یک از ترس عذر آورند.
3 ـ و به زندگی خدای سوگند، به درستی که من خودم هم نخواهم رفت آنجا، زیرا که من معرفت دارم به آنچه معرفت دارم.
4 ـ و وقتی که خدای این ببیند یادآوری کند رسول خود را که چگونه او آفریده است همه چیزها را برای محبت او.
5 ـ پس ترس او بر طرف شود و به سوی عرش پا پیش نهد، با محبت و احترام و فرشتگان بسرایند که خجسته باد نام پاک تو ای خدای خدای ما!
7 ـ و چون به نزدیکی عرش شود بگشاید خدای برای رسول خود (دروازه را) مانند خلیلی برای خلیل خود بعد از آنکه مدت مدید همدیگر را ندیده باشند.
8 ـ و رسول الله نخست آغاز کند در سخن، پس بگوید به درستی که من عبادت تو می کنم و دوستی تو می ورزم ای خدای من!
9 ـ و شکر تو می گویم به تمام دل و روان خود!
10 ـ زیرا که تو خواستی پس مرا آفریدی تا بنده تو باشم!
11 ـ و هر چیزی را از برای محبت من آفریدی تا از برای هر چیزی و در هر چیزی و برتر از هر چیزی دوستی تو ورزم!
12 ـ پس باید همه آفریدگان تو حمد تو گویند ای خدای من!
13 ـ آن هنگام همه آفریدگان خدای بگویند شکر تو می گوئیم ای پروردگار و خجسته باد نام پاک تو!
14 ـ حق می گویم به شما، به درستی که شیاطین و انداخته شدگان با شیطان آن هنگام می گریند، حتی اینکه هر آینه از آب چشم یکی از ایشان روان شود بیشتر از آنچه در اردن است.
15 ـ و با وجود این پس نمی بینند خدای را.
16 ـ و خدای با رسول خود سخن نموده بفرماید: مرحبا به تو ای بنده امین من!
17 ـ پس طلب کن هر چه می خواهی که به هر چیزی خواهی رسید!
18 ـ پس رسول الله جواب دهد: ای پروردگار من! یاد کن که چون مرا آفریدی، فرمودی به درستی که تو اراده نموده ای که بیافرینی جهان را و بهشت را و فرشتگان را و مردم را، از روی محبت به من تا تمجید نمایند تو را به خود من بنده تو!
19 ـ از این روی زاری می کنم به سوی تو ای پروردگار خدای مهربان دادگر که به یاد آوری وعده خویش را به بنده ات!
20 ـ پس خدای جواب دهد مانند خلیلی که با خلیل خود شوخی کند و می فرماید ای خلیل من محمد! آیا گواهان داری برای این !؟
21 ـ پس با احترام بگوید: آری ای پروردگار من!
22 ـ پس خدای بفرماید ای جبرئیل برو و ایشان را بخوان!
23 ـ پس جبرئیل به سوی رسول الله بیاید و بگوید: گواهان تو ای آقا کیانند؟!
24 ـ پس رسول الله جواب دهد: ایشان آدم (ع) و ابراهیم (ع) و اسماعیل (ع) و موسی (ع) و داود (ع) و عیسی (ع) هستند.
25 ـ پس فرشته باز شود و ندا کند گواهان مذکور را که حاضر خواهند شد آنجا ترسان.
26 ـ پس حاضر شوند خدای به ایشان بفرماید: آیا به یاد دارید آنچه را رسول من ثابت نموده؟
27 ـ پس جواب دهند: چیست ای پروردگار؟!
28 ـ پس خدای بفرماید: اینکه هر چیزی را از روی محبت به او آفریده ام تا همه آفریدگان مرا به او حمد گویند.
29 ـ پس هر یک از ایشان جواب دهند ما سه گواه داریم که افضل از مایند ای پروردگار!
30 ـ پس خدای جواب دهد که آن سه گواه کیانند؟!
31 ـ پس موسی گوید: نخست کتابی است که مرا عطا فرمودی، و داود گوید: دوم کتابی است که مرا عطا فرمودی.
32 ـ و آنکه با شما سخن می دارد گوید: ای پروردگار به درستی که تمام جهان را شیطان اغرا نمود پس گفت: به درستی که من پسر و شریک توام!
33 ـ ولیکن کتابی که مرا عطا فرمودی گفته که حقا به درستی که من بنده توام!
34 ـ و همان کتاب اعتراف دارد به ما آنچه رسول تو او را ثابت کرده!
35 ـ پس آن هنگام رسول الله به سخن در آید و بگوید: این چنین می گوید کتابی که مرا عطا فرمودی ای پروردگار!
36 ـ پس وقتی که رسول الله این بگوید، خدای به سخن درآمده بفرماید به درستی که آنچه حالا کردم جز این نیست که از این رو کردم تا هر کسی اندازه محبت مرا با تو بداند.
37 ـ و پس از آنکه چنین سخن کند، عطا کند خدای رسول خود را کتابی که در آن نام های همه برگزیدگان خدا نوشته شده باشد.
38 ـ از این روی هر مخلوقی به سجده در آمده بگوید: تو راست تنها ای خدای مجد و إکرام؛ زیرا که ما را به رسول خود بخشیدی. (انجیل برنابا ترجمه حیدر قلیخان کابلی از ص125 تا ص128)
در فصل صد و سی و ششم، آیاتی را ذکر کرده تا آنکه می رسد به آیه 8:
‎ 8ـ مگر اینکه آنچه در او حرفی نیست آنکه پاکان و پیغمبران خدا همانا که آنجا روند تا مشاهده نمایند نه اینکه عقابی بکشند.
9 ـ اما نیکان پس رنجی نکشند جز خوف.
10 ـ و چه گویم به شما می فهمانم که حتی رسول الله آنجا می رود تا عدل خدا را مشاهده نماید.
11 ـ پس آن وقت دوزخ به واسطه حضور او لرزان شود.
12 ـ و چونکه او صاحب جسد بشری است، عقاب از هر صاحب جسد بشری که بر ایشان عقاب محتوم شده برداشته می شود، پس بی رنج کشیدن عقاب می ماند در مدت اقامه رسول الله برای مشاهده دوزخ.
13 ـ ولیکن او در آنجا جز چشم به هم زدنی اقامه نخواهد فرمود.
14 ـ و همانا که این را خدای برای آن کند که هر مخلوقی بداند که او از رسول الله سودی برده.
15 ـ و چون در آنجا رود شیاطین به ولوله افتند، و می خواهند پنهان شوند زیر آتش افروخته و یکی به دیگری گوید: بگریزید، بگریزید، زیرا که همانا دشمن ما محمد آمد.
16 ـ پس چون شیطان بشنود آن را، سیلی به روی خود با دو کف دست خود می زند، و ناله کنان می گوید: همانا که تو به رغم من از من شریف تری، و همانا که از روی ظلم این کرده شد!
17 ـ اما آنچه مختص است به مؤمنانی که هفتاد و دو درجه دارند، با خداوندان دو درجه دیگر که ایمان دارند بدون أعمال صالحه، چونکه فرقه اول بر اعمال صالحه محزون بودند و فرقه دیگر مسرور بودند به شر، پس همگی هفتاد هزار سال در دوزخ مکث خواهند کرد.
18 ـ و پس از این سالها، جبرئیل فرشته به دوزخ می آید و می شنود که ایشان می گویند: ای محمد! کجا شد وعده تو به ما که هر که بر آئین تو باشد جاویدان در دوزخ نماند؟!
19 ـ پس فرشته خدا آن وقت به بهشت بر گردد، و پس از آنکه نزدیک رسول الله شود با احترام آنچه شنیده بر او بخواند.
20 ـ پس آنوقت پیغمبر با خدا تکلم فرموده می گوید: ای پروردگار من و خدای من، وعده خود را به من بنده ات یاد بیار که کسانی که آئین مرا بپذیرند، جاویدان در دوزخ نمانند!
21 ـ پس خدا در جواب می فرماید که: ای خلیل من طلب کن آنچه می خواهی که من به تو آنچه بخواهی می دهم.

فصل صد و سی و هفتم:
1 ـ پس آن وقت رسول الله عرض می کند: ای پروردگار من کسانی از مؤمنان یافت می شوند که هفتاد هزار سال در دوزخ مکث کرده اند!
2 ـ کجاست رحمت تو ای پروردگار من!
3 ـ من همانا به سوی تو زاری می کنم که ایشان را از این عقوبات تلخ آزاد نمائی.
4 ـ پس آن وقت خدا چهار فرشته مقرب خدا را امر می فرماید که به دوزخ رفته و هر که را بر آئین پیغمبر اوست بیرون آورده و سوی بهشت او را رهبری کنند.
5 ـ و آن است که آن را خواهند کرد.
6 ـ و از فوائد آئین رسول الله این می شود که هر کس به او ایمان آورده باشد، به بهشت خواهد رفت، بعد از عقوبتی که از آن سخن راندم؛ حتی اینکه اگر چه عمل صالحی هم نکرده باشد، زیرا که او بر آئین او مرده. (انجیل برنایا ترجمه حیدر قلیخان کابلی از ص243 تا 245)
باری، چون مطالب انجیل برنابا در شفاعت رسول الله (ص) به نحو مبسوطی همان مفاد آیه کریمه قرآنیه و روایات وارده ما از طریق أهل بیت و از طریق عامه بود، لذا گر چه قدری مفصل شد آن را در اینجا ذکر کردیم تا با ملاحظه آن، درجات و مقامات رسول الله در نزد خدای متعال روشن شود، و نیاز جمیع پیامبران به آن حضرت مشهود گردد.