نیازمندی همه پیامبران به شفاعت رسول اکرم

راجع به مقامات و درجات حضرت پیامبر اکرم محمد (ص)، و شفاعت ایشان، و توسل و نیاز جمیع پیغمبران به ایشان، از آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی (ع)، چه در دنیا و چه در آخرت، روایات بسیار وارد است. و از آیات و روایات استفاده می شود که آن حضرت دارای درجه ای از قرب و منزلت هستند که جمیع خلائق حتی انبیاء و اولیاء در سیر و سلوک إلی الله و رفع موانع و مشکلات طریق، و در شفاعت دنیوی و اخروی، و تکوینی و تشریعی به حضرتش نیازمند هستند. و انبیاء اولوالعزم که صاحب شریعت و کتابند به آن حضرت متوسل می شدند و خداوند را به آن حضرت سوگند می دادند و ایشان را شفیع قرار می داده اند (خود و اهل بیت ایشان را) تا خداوند به برکت آنها بر آنان رحمت می فرستاد.
انجیل برنابا و شفاعت مطلقه رسول الله (ص): در انجیل برنابا که متقن ترین اناجیل است. علاوه بر آنکه در مواضع عدیده، بشارت به مقدم و نبوت حضرت محمد رسول الله داده است، در دو جای از آن صریحا مقام شفاعت آن حضرت را در روز بازپسین و نیاز جمیع پیامبران و خلائق را به معاونت و شفاعت و رحمت آن حضرت ذکر می کند: اول: در فصل پنجاه و چهارم یعنی سوره قیامت مطالبی گوید تا می رسد به آیه 7:
‎ 7ـ آنگاه خدای زنده کند، پس از آن باقی پیغمبران خود را که زود باشد بیایند همه ایشان پیروی کنان به آدم.
8 ـ پس دست رسول الله را ببوسند، و خودشان را قرار دهند در سایه نگاهبانی او.
9 ـ آنگاه خدای زنده کند باقی پاکان را که فریاد می زنند به یاد آر ما را ای محمد!
10 ـ پس به جنبش آید مهربانی در رسول الله از فریاد ایشان.
11 ـ و نظر می نماید در آنچه او را باید کرد ترسان از برای خلاص ایشان.
12 ـ آنگاه زنده کند خدای پس از آن هر مخلوقی را، پس می گردد به سوی هستی نخستین خود.
13 ـ و زود باشد که علاوه از برای هر یک نیروی نطق باشد.
14 ـ آنگاه خدای زنده کند انداخته شده گان را همه آنان که وقت برخاستن ایشان سائر خلق خدای می ترسند، به سبب زشتی دیدار ایشان.
15 ـ و فریاد می کنند ای پروردگار خدای ما! وامگذار ما را از رحمت خود!
16 ـ و پس از این خدای برخیزاند شیطان را که زود باشد هر آفریده در وقت نگریستن به سوی او مثل مرده شود از ترسیدن، از هیئت دیدار هولناک او.
17 ـ آنگاه یسوع (نام عیسی بن مریم است) فرمود: امیدوار به خدای هستم که نبینم این هول را در آن روز.
18 ـ به درستی که رسول الله تنها از این دیدارها نمی هراسد؛ زیرا که نمی ترسد مگر از خدای تنها.