بی فایده بودن دوستی اهل بیت بدون داشتن عمل صالح

افسوس که ما مسلمان ها امروز درست بر ضد آنچه قرآن کریم هست فکر می کنیم. خیال می کنیم که کار خدا و کار عالم که خدا آن را ساخته است بر اساس همین اوهام و خیالاتی است که خودمان درست کرده ایم. مثلا انتساب ها. می گوییم بالاخره هر چه هست اسممان مسلمان که هست و دینمان اسلام. ما که شیعه هستیم اسممان در رعایای علی بن ابی طالب هست. خیال می کنیم که صحبت اسم و اسم نویسی است که اگر کسی اسمش مسلمان شد دیگر خدا یک لطف خاصی نسبت به او دارد. در حالی که قرآن می گوید اصلا سنت و قانون ما این است که محال است مردمی فاسد باشند و نعمت و لطف و رحمت الهی به آنها برسد، و محال است مردمی خودشان، خودشان را اصلاح کنند و خداوند فیض خودش را به آنها نرساند، حالا یا دنیوی یا اخروی. «کلا نمد هؤلاء و هؤلاء من عطاء ربک؛ همه را این گروه و آن گروه را از عطای پروردگارت مدد می بخشیم.» (اسراء/ 20) لااقل بعضی از مردم این مقدار صالح هستند که در دنیا خداوند به آنها عزت بدهد گو اینکه از نظر اخروی معذب خواهند بود. ولی حساب این است که قرنهاست ما مسلمین این مسئله را که قرآن متکی بر حقایق است نه بر تخیلات و اوهام و انتسابات ظاهری فراموش کرده ایم. مسلمان قرآن یعنی مسلمان واقعی، «اسلم وجهه الله؛ هرکس خود را با تمام وجود به خدا تسلیم کند.» (بقره/ 112) تسلیم خدا بودن، دارای اخلاق و عمل اسلامی بودن، اجتماع او اجتماع اسلامی بودن، نه فقط شعارها شعار اسلامی باشد. شعار البته اثر دارد اما اثر شعار غیر از این است که انسان واقعا مسلمان باشد. شیعه بودن یک حقیقت و یک واقعیت است یعنی شیعه آن وقت شیعه است که وقتی او را در مقابل یک سنی بگذارند، فکرش از او بهتر باشد، تصورش درباره خدا و قیامت از او بالاتر و برتر باشد، خدا را بهتر بشناسد، به راهنمایی ائمه اش اخلاق اسلامی و انسانیش از او بهتر باشد، عملش از او بهتر باشد و خلاصه همه چیزش از او بهتر باشد. یعنی نمونه ای از علی بن ابی طالب باشد.
شخصی آمد خدمت امیرالمؤمنین علی (ع) یک لبخندی زد، عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! انی احبک؛ من تو را دوست دارم. فرمود: «ولکنی ابغضک؛ اما من تو را دشمن دارم.» نفرمود دروغ می گویی، چون راست می گفت، دوست هم داشت. گفت: چرا؟ فرمود: برای فلان کارت. فلان کس احتیاج داشت به تعلیم قرآن و بر تو واجب بود که آن را به او یاد بدهی، از او پول گرفتی. بنابراین هیچ منافاتی نیست که ما علی را دوست داشته باشیم اما عمل ما طوری باشد که علی ما را دشمن داشته باشد. امام صادق (ع) فرمود: «کونوا لنا زینا، و لا تکونوا علینا شینا؛ شما شیعیان اسباب افتخار ما ائمه باشید، زیور ما باشید، مایه ننگ و عار و خجلت و شرمندگی ما نباشید.» یعنی طوری باشید که در میان سایر مسلمانان نمونه هایی از تقوا و پاکی و درستی باشید. فرمود: طوری باشید که وقتی مردم شما را می بینند بگویند «رحم الله جعفرا؛ خدا بیامرزد جعفر را.» چه شیعیان خوبی درست کرده. «و لاتکونوا علینا شینا؛ مایه ننگ و عار ما نباشید.» شما وقتی که اخلاقتان، بازارتان، روحیه و کردارتان بر خلاف اسلام است، اسباب خجلت و شرمندگی و سرافکندگی ما خواهید بود.