پوشش میوه ها

از نمونه های ترقی بشر در فن اقتصاد، آن است که اجناس بهادار خود را در میان بسته ای می پیچد و لفافی برای آنها قرار می دهد، تا از خطر زود فاسد شدن، محفوظ بماند. بشر قبل از رشد عقلی و تکامل فکری، به این راه نرسیده بود. بشرهای وحشی و ناقص عقل، هنوز از این نکته غافلند. با این مقدمات آیا برای میوه ها لفاف طبیعی قرار دادن؛ آیا میوه ها را در پوست پدید آوردن، نشان دهنده عقلی بزرگ و دانشی بزرگ نمی باشد؟ همان عقل و دانشی که دارای قدرتی است بزرگ، هر چه می خواهد، می تواند بسازد. میوه های جهان، پیش از پیدایش بشر، دارای لفاف بوده اند و هنوز هم هستند، و پس از این هم خواهند بود، تا از خطر زود فاسد شدن، محفوظ بمانند.
آیا طبیعت فاقد عقل و فاقد دانش، می تواند به چنین نکته ای عالی برسد؟ آن هم مطلبی را که بشر پس از تکامل در عقل و رشد در فکر، بدان رسیده است؟ شگفتی این جا است که با آنکه این جهان و پدیده های آن، پیوسته در تغییر و تحول، هستند، ولی این سنت باقی و تغییر ناپذیر است. این لفاف طبیعی، همیشه تنپوش میوه ها بوده و می باشد.