نیرنگ روباه

بدن پر موی روباه و پوست پشمالوی وی، جایگاه آسایش کک ها می باشد. هنگامی که روباه از فراوانی کک ها به ستوه آید نیرنگی می زند که در نوع خود بی نظیر می باشد. تکه ای موئین یا نمد و اگر پیدا نشود بوته ای از گیاهان را به دهان می گیرد و به کنار جوی آبی می رود به آرامی دم خود را در آب فرو می کند ککها از آب می گریزند و به بالا تنه روباه رو می کنند. سپس روباه کم کم خود را در آب فرو می برد سرانجام همه ککها روی پوزه اش جمع می شوند آنگاه با آهستگی پوزه خود را در آب فرو می برد به ناچار کک ها به آنچه در دهان دارد می چسبند آنگاه روباه دهان را باز کرده و آن را در مسیر آب قرار می دهد و سر خود زیر آب کرده پس از لحظه ای سر از آب بیرون می کند و به سراغ کار خود می رود.
این کار روباه کار فکر و اندیشه می باشد و خردمندترین کس در آغاز کار چنین راهی به مغزش نمی آید. بایستی ساعتی بیندیشد و یا آزمایش کند تا راهی بدین آسانی را که صددرصد موفقیت انگیز می باشد و هیچ گونه زیانی در آن نیست پیدا کند. آیا روبهان شورا تشکیل دادند؟ کنکاش کردند؟ نشستند و گفتند و برخاستند که برای نجات از دست ککها چه باید بکنند؟ سپس طرق مبارزه را آزمایش کردند و در میان همه آنها این راه را برگزیدند و سپس بخشنامه ای برای همه روبهان جهان صادر کردند و نسل ها ی گذشته نسل های آینده را تعلیم دادند که راه مبارزه با کک این است و جز این نیست؟ می دانیم که چنین نبوده و نیست، هر روباهی خودش چنین می کند بدون آنکه درسی خوانده باشد یا تعلیماتی دیده باشد و یا ساعتی اندیشیده باشد! روباه را یک قدرت، یک نیرو، یک دانش، راهنمائی می کند و بس. همان که همه را راهنمائی می کند.