حضرت مریم سلام الله علیها

حضرت مریم (س) از زنان بزرگوار و از شخصیت های برجسته جهان بشریت است. او مادر پیامبر بزرگ خداوند، حضرت عیسی (ع) بود. حضرت مریم از کودکی در تحت تربیت انسان های والا و مربیان شایسته ای همچون حضرت زکریا (ع) قرار داشت. در دین اسلام حضرت مریم از جمله معدود زنانی است که به مقام کمال و مطلوب انسانی دست یافته است. در قرآن کریم بارها از این بانوی بزرگ سخن به میان آمده و پاکدامنی و عفت و حیا و ایمان و فضایل برجسته اخلاقی او تأیید شده است. به عنوان نمونه در سوره تحریم آیه 12 به عنوان نمونه و الگو برای تمام مؤمنان معرفی شده و پاکدامنی و طهارت او گوشزد شده است.
حضرت مریم دختر عمران و از نسل حضرت داود (ع) است. مادرش حنه، نذر کرد که فرزندی را که در شکم دارد خدمتگزار بیت المقدس گرداند. روزها گذشت و بالاخره حنه کودک خود را به دنیا آورد و با کمال تعجب دریافت که کودکش دختر است؛ و خدمتگزاران بیت المقدس فقط می بایست از مردان باشند. حنه او را مریم نامید. مریم یعنی عبادت کننده و خدمتگزار. حنه چنین دعا کرد: «خدایا او و فرزندش را از شر شیطان در پناه تو در می آورم». خداوند هم دعای او را به نحو احسن قبول کرد. حضرت مریم از ابتدا تحت سرپرستی پیامبر زمان، حضرت زکریا (ع) قرار گرفت. پس از طی دوران کودکی، حضرت زکریا مریم را در حجره ای در بیت المقدس جای داد و مریم در آن حجره به عبادت مشغول شد.
بیت المقدس که خانه خداست و زنان در حال ناپاکی ماهیانه نمی توانند در آن توقف کنند، ولی خداوند حضرت مریم را از هر گونه آلودگی و ناپاکی، پاک و مطهر فرمود. مریم از مسجد بیرون نمی آمد و هرگاه حضرت زکریا نزد او می رفت می دید مریم در محراب عبادت است و غذایی آماده ای در کنارش است. می پرسید: «ای مریم، این غذا از کجاست؟ مریم می گفت: از جانب خداوند است. او هر کسی را که اراده فرماید بدون حساب روزی می بخشد» (آل عمران/ 35-37).
مریم آنقدر مقرب پروردگار شد که ملائکه بر او نازل شدند و گفتند: «خداوند تو را برگزید و پاک و مطهر گردانید، و تو را بر زنان عالمیان اختیار فرمود. ای مریم مطیع پروردگارت باش و برای او سجده کن و با رکوع کنندگان رکوع به جای آور.» (آل عمران/ 42-43). حضرت مریم همین طور که مشغول عبادت بود و در کنار شرقی مسجد از مردم عزلت گرفته بود، ناگهان با صحنه ای بسیار عجیب رو به رو شد که خداوند در سوره مریم از آیه 16 تا 36 آن را بیان کرده است: «در این هنگام روح خود جبرئیل را به صورت انسانی خوش اندام به سوی مریم فرستادیم. مریم گفت: از تو به خداوند رحمن پناه می برم. جبرئیل گفت: من انسان نیستم. فرستاده پرودگار توأم تا پسری پاکیزه به تو ارزانی دارم. مریم گفت: چگونه چنین چیزی ممکن است در حالی که هیچ مردی به من نزدیک نشده. جبرئیل گفت: پروردگارت می گوید این کار بر من آسان است. ناگهان مریم در خود سنگینی فرزندی را حس کرد و چیزی نگذشت که درد زایمان او را فرا گرفت. او خود را به سختی به سوی درخت خشک خرمایی کشید و گفت ای کاش مرده بودم و مردم مرا فراموش کرده بودند. ناگاه از زیر پایش صدایی برخاست که: محزون مباش! خداوند در زیر پای تو آب گوارایی قرار داده و این درخت خشکیده را هم تکان بده تا خرمای تازه بر تو فرو ریزد. پس بخور و بیاشام که چشمت روشن باد. و اگر کسی را دیدی که بر تو اعتراض داشت و از فرزندت پرسش کرد، با اشاره بگو که من روزه سکوت دارم (روزه ای که در طول آن نباید سخن گفت) و با کسی سخن نمی گویم.»
مریم، حضرت عیسی (ع) را به دنیا آورد، او را به آغوش کشید و به سوی قومش روانه شد. مردم با دیدن او و فرزندش، گفتند: ای خواهر هارون! چیز عجیبی است. ''نه پدرت مرد بدکاری بود، نه مادرت زن فاسدی''». حضرت مریم به نوزادش اشاره کرد. گفتند: «با نوزادی که در گهواره است چگونه سخن بگوییم». ناگاه حضرت عیسی به سخن در آمد و فرمود: «من بنده خدایم. خداوند به من کتاب انجیل عطا فرمود و مرا پیامبر قرار داده است. هر جا که باشم، مرا مایه برکت فرموده و به نماز و زکات فرمان داده است، و نیز دستور داده با مادرم نیکویی کنم. خداوند مرا ستمگر و بدبخت قرار نداده است» و به این ترتیب شک را از دل پاکدلان زدود و آنان بار دیگر به قداست و طهارت حضرت مریم معتقد شدند.