فضیلت حضرت زهرا در کلام پیامبر اکرم

در قرآن کریم دو زن فوق العاده تقدیس شده اند. البته ما زنان دیگری هم داریم که در قرآن تقدیس شده اند، اما نه در حد این دو زن، مثل مادر موسی (ع). در احادیث ما رسیده است که کاملترین زنهای جهان چهار زن هستند که دوتای اینها در امم پیشین بوده اند، یکی همین زن فرعون، که می گویند نام او آسیه بوده است، و دیگری مریم مادر عیسی مسیح (ع). البته اینها در درجه اعلی هستند، والا قرآن از مادر همین مریم هم تجلیل کرده است، ولی نه در حد خود مریم و دو زن در اسلام هستند که در عالیترین سطحها قرار گرفته اند، یکی خدیجه دختر خویلد، همسر بزرگوار پیامبر اکرم (ص)، که به اتفاق شیعه و سنی تا این زن که همسر اول پیغمبر بود زنده بود حضرت همسر دیگری انتخاب نکرد و با اینکه وقتی این زن از دنیا می رفت نزدیک هفتاد سال از عمر او گذشته بود، پیغمبر اکرم تا آخر عمر هر وقت نام خدیجه را می شنید اشکهایش جاری می شد. این نشان می دهد منتهای وفاق روحی را که میان این زن و حضرت رسول وجود داشت. دیگر حضرت زهرای مرضیه، که از این چهار زن افضل آنها ایشان هستند.
با توجه به اینکه کار پیغمبر هیچ وقت حساب نشده و از روی احساسات بی منطق بشری نیست، اگر ما رفتار پیغمبر را با حضرت زهرا در نظر بگیریم و سخنان پیغمبر را که «ما ینطق عن الهوی* ان هو الا وحی یوحی؛ و از روی هوس سخن نمی گوید* نیست این سخن جز وحیی که نازل می شود» (نجم/ 3-4) درباره حضرت زهرا در نظر بگیریم کافی است تا بفهمیم حضرت زهرا به چه کمالی از انسانیت رسیده است. مساله این نبود که چون حضرت زهرا دختر ایشان بود احساسات پدری اقتضا می کرد که چنین تعبیر کند. کسی که کتاب آسمانی اش قرآن کریم است و روابط فرزندی و پدری و روابط همسری را از نظر تاثیر در سعادت به این شدت می کوبد امکان ندارد که روابط حسنه او با دخترش و علاقه او به دخترش صرفا جنبه احساسی و پدر و فرزندی داشته باشد و ریشه الهی نداشته باشد.
حضرت رسول تا آخر عمر هرگاه که نام جناب خدیجه را می شنیدند اشک می ریختند. این را زیاد نوشته اند که در شب زفاف حضرت زهرا و امام علی (ع) بعد از آنکه عروس را به خانه داماد بردند و زنها عروس را همراهی کردند چون عادت زنان آن زمان چنین بود و زمانهای بعد هم گاهی همین طور بوده است که بعد از آنکه عروس و داماد را به حجله می بردند دور و بر حجله را خالی نمی گذاشتند و گوش می کردند ببینند چه می گویند که کار بد و زشتی است رسول اکرم فرمود احدی از زنها حق ندارد در نزدیک حجله بماند. همه رفتند. بعد از مدتی حضرت آمدند دیدند ام ایمن در آن نزدیکهاست. فرمود: ام ایمن مگر نگفتم که هیچ زنی حق ندارد نزدیک بماند، تو چرا ماندی؟ عرض کرد: یا رسول الله! امر فرمودید، ولی من به علت دیگری این نزدیکها هستم. خدیجه همسر بزرگوار شما وقتی می خواست از دنیا برود به من گفت: ام ایمن من هیچ ناراحتی ندارم، فقط یک ناراحتی در قلب خودم دارم و آن این است که دخترم فاطمه کوچک است، موقعی خواهد رسید که باید شوهر کند و دختر در شب عروسی احتیاج به مادر دارد، چون دختر حرفهایی دارد که فقط با مادرش در میان می گذارد و زهرای من مادر ندارد. فهمیدم که خدیجه چه می خواهد بگوید، یعنی آیا تو به جای من برای زهرای من مادری می کنی؟ گفتم: من حاضرم آن شب به جای شما باشم. یا رسول الله! من اینجا ایستاده ام که اگر زهرا حاجتی داشته باشد و کسی را صدا کند من نزدیک بروم. ام ایمن می گوید: تا نام خدیجه را بردم، اشکهای مبارک رسول اکرم جاری شد. بعد فرمود: پس تو اینجا بمان. ام ایمن کنیز خدیجه و بسیار زن صالحه ای بود و در واقع به منزله مادر دوم حضرت زهرا تلقی می شد.
علاقه رسول اکرم به زهرا (س) اعجاب آور است. پیغمبر که گزاف حرف نمی زند می فرماید: «فاطمه انسیه حورا؛ فاطمه یک انسان بهشتی است» (مثل اینکه ما می گوییم یک انسان فرشته صفت، که هم انسان است و هم فرشته، هم فضائل انسان را دارد و هم فضائل فرشته را).