وجه تسمیه کلمه الله

خداوند یکی از نام های خداست، نام گذاری هایی که برای افراد و یا اشیاء می کنند گاهی از نوع علامت است و گاهی از نوع وصف.
در قسم اول گرچه اسماء خودشان دارای معانی هستند ولی معنای آنها منظور نظر نگردیده، بلکه تنها برای تشخیص و بازشناسی این اسم گذاشته شده است و لذا حکم یک علامت را بیشتر ندارد.
چه بسا در اینگونه موارد معنای نام علاوه بر اینکه حکایت گر اوصاف صاحب نام نیست، ممکن است ضد آن هم باشد. مثل آنکه نام غلامان سیاه را کافور می نهادند! (بر عکس نهند نام زنگی کافور)
در قسم دوم نام، حکایتگر شأنی از شئون صاحب نام است و صفتی از صفات او را بیان می کند.
پروردگار متعال نامی که صرفا جنبه علامت داشته باشد، ندارد و تمام نام های او، نمایانگر حقیقتی از حقایق ذات مقدس او است.
در قرآن کریم در حدود صد اسم برای خداوند آمده است که واقع صد صفت است که نمونه آنها را در همین سوره فاتحه ملاحظه می نمایید: الله، رحمن، رحیم، مالک یوم الدین.
ولی هیچ کدام جامعیتی را که این نام دارد، ندارند؛ چون آنها هر کدام یکی از کمالات او را نشان می دهند ولی این نام، نمایانگر ذات مستجمع جمع صفات کمالیه است.