عمر ابن عبیدالله ابن معمر

یکی از سران قبایل شهر بصره و از بزرگان عراق. وی در جریان قیام امام حسین (ع) (امام سوم شیعیان) سال 60 هجری قمری در نامه ای مورد خطاب امام (ع) قرار گرفته است. نام وی در بعضی نسخ "عبدالله بن معمر" آمده و در بعضی نسخ نیز، نیامده است. سال 60 هـ ق، زمانی که یزیدبن معاویه (دومین خلیفه اموی) بعد از مرگ پدرش حاکم شد، برای تحکیم حکومتش افرادی را مأمور کرد تا از چند نفر از جمله حسین بن علی بن ابیطالب (ع) در شهر مدینه (عربستان) برای او بیعت بگیرند. حضرت حسین بن علی (ع)، چون یزید را مردی فاسد و نالایق و ظالم می دید و او را شایسته حکومت و خلافت برای امت اسلام نمی دانست، از اینکار سر باز زد و با او بیعت نکرد و از مدینه بیرون و به شهر مکه رفت. بعد از ورود به مکه حضرت چندین نامه با یک متن واحد برای اشراف و بزرگان قبایل شهر بصره از جمله "عمربن عبیدالله بن معمر" نوشت و در آن نامه مردم بصره را دعوت کرد تا در مبارزه با اوضاع ضد اسلام و ضد دین با امام (ع) همکاری کنند و اسلام را که در مسیر انحراف و در خطر نابودی قرار گرفته یاری نماینده و با حکومت یزید و یزیدیان مبارزه کنند.

قسمتی از محتوای نامه امام حسین (ع)
«اما بعد: خداوند محمد (ص) را از بین مردمان برگزید و با نبوتش بر او کرامت بخشید و ما خاندان اولیا و اوصیا و وارثان آنها و شایسته ترین افراد نسبت به مقام او از میان تمام امت او هستیم، ولی گروهی این حق را از ما گرفتند و ما نیز با علم و آگاهی بر تفوق، برای جلوگیری از هر فتنه و اختلاف در میان مسلمانان و جلوگیری از چیره شدن دشمنان بر اسلام و آرامش مسلمانان شایسته تر هستیم. امروزه سنت پیامبر از بین رفته و بدعت جای آن را گرفته است. اینک پیک (قاصد) خود را به سوی شما می فرستم و شما را به کتاب خدا و سنت پیامبر او، دعوت می کنم، اگر دعوت و سخن مرا بشنوید و دستور مرا اطاعت کنید، به راه هدایت و سعادت، شما را ارشاد می کنم. درود و رحمت و برکات خداوند بر شما باد.» و این نامه را توسط یکی از افرادش بنام "سلیمان ابن رزین" برای "عمربن عبیدالله بن معمر" به بصره فرستاد.