سعادت اهل بهشت در پرتو نور امامشان

قرآن کریم در سوره حدید آیات 12 و 19 می فرماید: «یوم تری المؤمنین والمؤمنـات یسعی نورهم بین أیدیهم و بأیمـانهم بشرhکم الیوم جنـات تجری من تحتها الأنهـار خـالدین فیها ذلک هو الفوز العظیم. تا میرسد به این آیه شریفه: «والذین آمنوا بالله و رسله أولـئک هم الصدیقون والشهدآء عند ربهم لهم أجرهم و نورهم؛ در روز بازپسین می بینی تو ای پیغمبر که نور مردهای مؤمن و زنان مؤمنه در پیشاپیش آنها حرکت میکند، و از طرف راستشان در حرکت است. و برای آنها بشارت است که امروز در بهشت هائی که در زمین آن نهرهائی جاری است جاودانه سکونت خواهید نمود و این فوز و کامیابی بزرگی است. و آن کسانی که به خدا و رسول او ایمان آورده اند آنان از صدیقان و شاهدان در نزد پروردگارشان می باشند که از برای آنهاست پاداش و مزد آنان و نور آنان».
مراد از نور که در پیشاپیش آنان حرکت میکند و از طرف راست که ناحیه سعادت است به آنها میرسد، امامان آنها هستند که بوسیله و به سبب آن نور راه را پیدا میکنند؛ و هر عمل خیری که در دنیا انجام میدهند در پرتو آن نور انجام میدهند. پس ائمه ای که از جانب راستند اهل رحمت و مکرمت و فضل و سعادت و نور هستند، و ائمه ای که از جانب چپ هستند اهل ظلمت و نکبت و ذلت و گرفتاری و نابینائی؛ یک دسته از آن طرف میروند به جانب سعادت، اصحاب یمین میشوند؛ و دسته ای دیگر از این طرف می آیند به جانب شقاوت و اصحاب شمال میگردند؛ اینان نابینایانی هستند که کتاب آنها از پشت سر داده میشود و فریاد واویلایشان بلند است و به سعیر دوزخ میرسند و میسوزند.
آن طرف لجه های نور در مقابل آنها شتاب میکند و راهشان را پیشاپیش برای بهشت روشن می نماید. و این طرف ظلمـات بعضها فوق بعض «ظلمت هایی است که بر روی یکدیگر قرار گرفته است» (نور/40) است، در تاریکی های ژرف و سهمگین غرق میگردند. پس هر کس به امام خود پیوسته و ملحق میشود. این دسته ها با تمام خصوصیات ملحق میشوند به امامان خود، مؤمنین ملحق میگردند به ائمه خود که با چشم روشن در عالم نور حرکت میکند و رو به عالم حقیقت میرود؛ چون مؤمن در دنیا که حرکت میکند باطنش رو به خداست، هر عملی انجام میدهد قلبش رو به خداست، نماز که میخواند بدنش رو به کعبه است اما قلبش رو به خداست، روزه میگیرد رو به خداست، کسب میکند، جهاد میکند، رو به خداست، و حتی در بیت التخلیه که میرود وجهه باطنش رو به خداست؛ مگر نداریم که وقتی انسان در بیت الخلاء وارد میشود و در آنجا و در وقت بیرون آمدن دعاهای خاصی میخواند و در آنجا هم ذکر خدا میکند؟ یعنی انسان در آنجا هم با خداست و لحظه ای و آنی نباید از او غفلت ورزد.
وجهه مومن همیشه رو به خداست، رو به جلو است، رو به مسیر است که لحظه به لحظه دارد میرود، مؤمنان میروند به جلو و به ائمه خود ملحق میشوند، و امامان آنان نیز در جلو قرار گرفته اند و وجهه ایشان رو به جلو است؛ «یوم ندعوا کل أناس بإمـامهم» (اسراء/71) به سبب امام مؤمنین، مؤمنان را میخوانند، امام عادل و پیشوای راستین و متعهد و مؤمن جلو میرود؛ آنجائی که عالم نور است. و خودش نور است و نور از وجود او بیرون می جهد. امام نور است، نفس قدسیه امام نور محض است، و در دنبال آنان مؤمنان حرکت می کنند و میرسند و سپس ملحق میشوند. و بنابراین تمام اخبار و روایاتی که وارد شده است در اینکه اگر کسی فلان عمل را انجام دهد با ما خواهد بود، یا اگر بهمان کار را بکند همنشین رسول الله می باشد و همجوار و هم صحبت ائمه میگردد و در بهشت های خلد برین سکنی میگزیند، همه حل میشود؛ زیرا که در عالم لحوق معیت صرف است.