پاکدامنی، ویژگی مؤمن واقعی

خداوند در قرآن، حفظ دامن را یکی از ویژگیهای مؤمن ذکر می کند: «والذین هم لفروجهم حافظون؛ و آنان که دامنهای خودشان را از آلودگی حفظ می کنند» (مومنون/ 5). مثالی از شهوات انسان ذکر کرده است، از آن چیزی که قویترین و نیرومندترین شهوتها و میلها در انسان تشخیص داده شده است و آن شهوت دامن است.
پیامبر اکرم فرمود: هر کسی که از شر سه شهوت خودش محفوظ بماند از همه شرور محفوظ مانده است: زبان، شکم و دامن. برخی شهوتها شهوتهای زبانی است یعنی شهوتهای گفتنی است. غیبت کردن یک شهوت زبانی و یک میل زبانی است. در اینجا شهوت دامن را که قویترین و خطرناکترین شهوات است به عنوان نمونه طرح فرموده است: «آنان که دامنهای خودشان را نگهداری می کنند». ولی قرآن برای اینکه اشتباه نشود فورا استثنا می کند. در آن زمانها این اشتباهات به واسطه رواج مسیحیت زود رخ می داد. فکر می کردند که شهوت جنسی، کم یا زیادش، با لذات پلید است، لهذا تجرد را بر تأهل ترجیح می دادند و هر تأهلی را نوعی گناه می دانستند ولی گناهی که بهتر است انسان مرتکب شود برای اینکه از گناهان بیشتر مصون بماند؛ می گفتند آدمهایی که قوی و بااراده هستند و می توانند مجرد بمانند اینها مجرد بمانند، همانهایی که خالصها و بزرگهایشان بعد به صورت پاپ در می آیند و پاپ از میان آنها انتخاب می شود.
کاردینالها باید در عمرشان هرگز ازدواج نکرده باشند برای اینکه از نظر این فکر غلط مسیحیت اختراعی –نه فکر عیسی (ع) العیاذ بالله– هیچ آلوده نشده باشند، که از نظر آنها ازدواج هم خودش نوعی آلودگی است. ولی چون همه مردم نمی توانند چنین باشند و اگر ازدواج نکنند بعد بیشتر آلوده می شوند، پس با یک زن ازدواج کنند برای اینکه تماسشان با دیگران به این وسیله قطع بشود. این است که قرآن فورا استثنا می کند. قرآن در حد مشروع یعنی در حد قانونی و اینکه طرفین حدود را بپذیرند (رابطه جنسی را مباح می داند).
فحشا از نظر قرآن این نیست که مردی و زنی آمیزش داشته باشند. حتی اینکه مرد با بیش از یک زن آمیزش داشته باشد از نظر قرآن فحشا نیست ولی به شرط اینکه حدود و قوانین را یعنی تعهدهایی که در مقابل هست، با آن شروط معین، بپذیرد. فحشا آنجاست که بدون هیچ گونه تعهدی از طرفین –تعهدهای اخلاقی و اجتماعی و قانونی– صورت می گیرد. لذا فرمود: «الا علی ازواجهم أو ما ملکت أیمانهم فإنهم غیر ملومین؛ مگر در مورد همسرانشان و حتی در مورد مملوکانشان، ملک یمین هایشان، در این موردها جای ملامت نیست» (مومنون/ 6). یعنی ملامتهایی که در دنیای مسیحیت حتی در این زمینه ها می شود، چه در مورد ازدواج و چه در مورد ملک یمین ها، همه بیجاست. «فمن ابتغی وراء ذلک فاولئک هم العادون؛ پس هر که فراتر از این جوید آنان از حد درگذرندگانند» (مومنون/ 7). در ماورای اینها اعمال شهوت کردن تجاوز تلقی می شود.