سرگذشت زندگی میکاه نبی علیه السلام

در لغتنامه دهخدا در مورد این نبی آمده است: میخا. ششمین انبیاء صغیر محسوب است و تخمینا پنجاه سال در زمان یوتام و آحاز و حزقیا پادشاهان یهود نبوت می نمود.

سرگذشت میکاه نبی (ع) در عهد عتیق
در ترجمه تفسیری کتاب مقدس آمده میکاه نبی در دوران سلطنت یوتام، آحاز و حزقیای پادشاه نبوت کرد. یوتام و حزقیا پادشاهان خوبی بودند اما آحاز بسیار شریر بود. بدین ترتیب میکاه شاهد ارتداد و در عین حال بیداری قدرت حاکم بود. خانه او در مورشتی بود که در حاشیه مرز فلسطین در نزدیکی جت و حدود 45 کیلومتری جنوب غربی اورشلیم قرار داشت. او معاصر با اشعیا و هوشع بود. پیغام میکاه خطاب به حکومت های اسرائیل و یهودا بود که در ابتدا از پایتخت های هر یک از آنها یعنی سامره و اورشلیم آغاز نمود. مضمون پیغام او دربرگیرنده سه نکته اساسی بود که عبارتند از گناهان آنان، هلاکت آنان و نهایتا تجدید حیات آنان. در این کتاب، موارد یاد شده فوق در قالب آمیخته ای از اشارات دور و نزدیک که حاکی از نابودی کنونی و جلال آینده می باشد، بیان شده اند.

کتاب میکاه
این کتاب کمی پیش از سقوط حکومت شمالی اسرائیل در 722 ق.م. نوشته شده است. میکاه، مانند سایر انبیا، در این کتاب بر ضد گناهان اسرائیل سخن می گوید، اما در عین حال از آینده ای خبر می دهد که در آن برکت خدا شامل حال قومش خواهد شد. گناهانی که خدا را خشمگین می ساخت عبارت بود از بت پرستی، بهره کشی از فقرا و سرپیچی از دستورات خداوند. میکاه پیشگویی می کند که اورشلیم و سامره، پایتختهای یهودا و اسرائیل، به دست دشمنان ویران خواهند شد. در مقابل این تصویر تاریک، میکاه از نقشه خداوند برای نجات بشر نیز سخن می گوید. مسیح موعود خواهد آمد تا نقشه نجاتی را که خدا طرح کرده، به اجرا در آورد. میکاه تنها نبیی است که محل تولد مسیح را پیشگویی کرده است. میکاه یادآوری می کند که هر چند خداوند گناهان قوم خود را می بیند، اما او کسانی را که توبه می کنند دوست دارد و آنان را می بخشد. میکاه 7:18 چنین می گوید: ‎«خداوندا، خدایی مثل تو نیست که گناه را ببخشد. تو گناهان بازماندگان قوم خود را می آمرزی و تا ابد خشمگین نمی مانی، چون دوست داری رحم کنی.»

سرگذشت میکاه نبی از دیدگاه جان بی ناس
جان بی ناس در کتاب تاریخ جامع ادیان می نویسد: «پس از اشعیا، جوانی از بیرون شهر اورشلیم برخاست که از کلمات اشعیا الهام گرفته و نبوت و پیشگویی برای قوم را آغاز کرد. این جوان که به نام میکاه موسوم بود اندکی قبل از سقوط سلطنت شمالی اسرائیل (722 ق م) ظهور نمود. صحیفه ای که به او منصوب است مشتمل بر کلمات و سخنان جالب توجه می باشد. وی از دو مقوله سخن گفته، از یک طرف انبیای کذبه و مغرور و خودستا را انکار کرده و قول ایشان را که می گفتند اورشلیم شکست ناپذیر است تکذیب تموده، و از طرف دیگر روح و معنای حقیقی دین را برای مردم تفسیر و تبیین کرده است.»
یک جا می گوید: «خداوند درباره انبیایی که قوم را گمراه می کنند و با دندانهای خود می گزند و سلامت را ندا می کنند و اگر کسی چیزی به دهان ایشان بگذارد با او تدارک جنگ می کنند، چنین می گوید: از این جهت برای شما شب خواهد بود که رویا نبینی و ظلمت برای شما خواهد بود که فالگیری ننمایید.
آفتاب بر انبیا غروب خواهد کرد، و روز بر انبیا تاریک خواهد شد، و رائیان خجل و فالگیران رسوا شده، جمیع ایشان لبهای خود را خواهند پوشانید، چونکه از جانب خدا جواب نخواهد بود... ولیکن من از قوت روح خداوند و از انصاف و توانایی مملو شده ام. تا یعقوب را از عصیان و اسرائیل را از گناه خبر دهم...
... و ای داوران خاندان اسرائیل این را بشنوید. شما که از انصاف نفرت دارید،... کاهنان ایشان برای اجرت تعلیم می دهند، و انبیای ایشان برای نقره فال می گیرند،... بنابراین صهیون به سبب شما مثل مزرعه شیار خواهد شد، و اورشلیم به توده های سنگ و کوه خانه به بلندیهای جنگل مبدل خواهد گردید.»
در دیگر جا می گوید: «با چه چیز به حضور خداوند بیایم؟... آیا با قربانیهای سوختنی و با گوساله های یکساله به حضور وی بیایم؟ آیا خداوند از هزارها قوچ و از دهها هزار نهر روغن راضی خواهد شد؟ آیا نخست زاده خود را به عوض معصیتم و ثمره بدن خویش را به عوض گناه جانم بدهم؟ ای مرد از آنچه نیکوست تو را اخبار نموده است. و خداوند از تو چه چیز را می طلبد؟ غیر از اینکه انصاف را به جا آوری و رحمت را دوست بداری و در حضور خدای خویش با فروتنی سلوک نمایی.»

منـابـع

کلیــد واژه هــا