مجدالدین فیروزآبادی

ابوطاهرمحمدبن یعقوب، مشهور به مجدالدین فیروزآبادی، عالم لغوی و لغت نویس معروف ایرانی و صاحب کتاب "قاموس اللغه" سال 729 در کازرون از استان فارس به دنیا آمد. از 8 سالگی در شیراز تحصیل علم را شروع و برای ادامه آن به بغداد و واسط، در سال 745 هـ ق، رفت. سال 750 به دمشق برای کسب علم از محضر درس "تقی الدین سبکی" رفت و از آنجا هم در سال 770 ق به مکه مشرف شد و بعد از آن حدود 5 سال در «دهلی نو» در هند اقامت کرد. مجدالدین، چند سال بعد به دعوت "سلطان احمدبن اویس" به بغداد رفت و بعد به ایران آمد. زمانی که شیراز فتح شد، تیمور لنگ که به او ارادت زیاد داشت، از او خواست که در شیراز بماند، ولی او قبول نکرد و سال 796 هـ ق به یمن رفت و از طرف پادشاه آنجا، قاضی یمن شد و پادشاه هم، از دخترش خواستگاری و با او ازدواج کرد.
فیروزآبادی به هر سرزمین اسلامی آن روز که می رفت، مورد توجه فرمانروایان بود. از مصر و یمن و تبریز و بغداد و در روم (عثمانی) هم مورد توجه "سلطان ایلدرم بایزید" واقع شد. حوزه اصلی کار او، همان لغت نویسی بود که با تألیف کتاب «قاموس اللغه» که یکی از معتبرترین لغت نامه های زبان عرب است، او شهرت بیشتری پیدا کرد ولی در زمینه حدیث، تفسیر و تاریخ هم کتاب نوشته و آثاری از خود به جای گذاشته است که هنوز بسیاری از آنها به چاپ نرسیده است.

برخی از آثار فیروزآبادی
1- تنویرالمقباس من تفسیر ابن عباس (قاهره / 1290 هـ ق)
2- تجیرالموسین (الجزایر 1909)
3- سفرالسعاده یا صراط المستقیم به زبان فارسی که به عربی ترجمه شده.

او در سال 802 هـ ق به حج رفت و مجددا 3 سال بعد باز به مکه رفت و آنگاه به «زبید» برگشت و در شوال سال 812 هـ ق در سن 88 سالگی از دنیا رفت.

منـابـع

کلیــد واژه هــا