عبودیت یگانه راه وصول به ولایت
همه مراحل ولایت و ربوبیت نتیجه "قرب" به پروردگار است و قرب به حق یک حقیقت واقعی است نه یک تعبیر مجازی و اعتباری. در حدیث معروف و مشهور قدسی که شیعه و سنی آن را روایت کرده اند به صورت بسیار زیبایی این حقیقت بیان شده است: امام صادق (ع) از رسول اکرم (ص) روایت می کند که: «قال الله عزوجل: ما تقرب الی عبد بشیء احب الی مما افترضت علیه و انه لیتقرب الی بالنافلة حتی احبه فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به و لسانه الذی ینطق به و یده الذی یبطش بها ان دعانی اجبته و ان سالنی اعطیته؛ خداوند می گوید: هیچ بنده ای با هیچ چیزی به من نزدیک نشده است که از فرایض نزد من محبوب تر باشد همانا بنده من به وسیله نوافل و مستحبات،که من فرض نکرده ام ولی او تنها به خاطر محبوبیت آنها نزد من انجام می دهد به من نزدیک می شود تا محبوب من می گردد همین که محبوب من گشت، من گوش او می شوم که با آن می شنود و چشم او می شوم که با آن می بیند و زبان او می شوم که با آن سخن می گوید و دست او می شوم که با آن حمله می کند. اگر مرا بخواند، اجابت می کنم و اگر از من بخواهد، می بخشد.» در این حدیث جان مطلب ادا شده است: عبادت موجب تقرب، و تقرب موجب محبوبیت نزد خداست، یعنی با عبادت انسان به خدا نزدیک می شود و در اثر این نزدیکی قابلیت عنایت خاص می یابد و در اثر آن عنایت ها گوش و چشم و دست و زبان او حقانی می گردد، با قدرت الهی می شنود و می بیند و می گوید و حمله می کند، دعایش مستجاب و مسئولیتش برآورده است.
حقیقت این است که روح مذهب تشیع که آن را از سایر مذاهب اسلامی ممتاز می کند و بینش اسلامی خاص به پیروان خود می دهد، دید خاص این مذهب درباره "انسان" است. از طرفی استعدادهای انسان را بسی شگرف می داند و جهان انسان را هیچ گاه از وجود "انسان کامل" که همه استعدادهای انسانی در او به فعلیت رسیده باشد خالی نمی داند، و از طرف دیگر طبق بینش این مذهب عبودیت یگانه وسیله وصول به مقامات انسانی است و طی طریق عبودیت به صورت کامل و تمام جز با عنایت معنوی و قافله سالاری انسان کامل که ولی و حجت خداست میسر نیست. از این رو اولیای این مذهب گفته اند: «بنی الاسلام علی خمس: علی الصلوة و الزکوة و الصوم و الحج و الولایة و لم یناد بشیء کما نودی بالولایة؛ اسلام بر پنج پایه استوار شده است: 1- نماز 2- زکات 3- روزه 4- حج 5- ولایت و اهمیتی که ولایت دارد هیچ چیزی ندارد.»
Sources :
مرتضی مطهری- ولاء ها و ولایتها- صفحه 208-206