پیشگام بودن ایمان، یکی از اسباب ورود به بهشت در قرآن

درباره اوصاف بهشتیان آیات فراوانی در قرآن مجید وارد شده که در مجموع صفات و اعمالی که انسان را به بهشت می رساند و او را در آن جایگاه رفیع و والا جای می دهد، کاملا مشخص می سازد، و دیدگاه اسلام را در مسأله نجات و سعادت ابدی و تکامل بشر روشن می کند.

پیدایش هر آئین جدید الهی با سنت شکنیهائی همراه است، مخصوصا آئینی همچون اسلام که در محیط بسیار خرافی و آلوده به انواع مفاسد، و مملو از ارزشهای کاذب و غلط ظاهر گشت. بدیهی است پیشگام شدن در ایمان به چنین پیامبری کاری بسیار مشکل است و نیاز به شهامت فراوان دارد، زیرا همیشه پیشگامان در ایمان مورد هجوم جاهلان متعصب قرلر دارد و چون در اقلیتند جان و مال و حیثیتشان همواره در خطر است. بعلاوه آنها «اسوه ای» برای دیگران محسوب می شوند و سببی برای پیشرفت آئین در دنیا، روی این جهات چهارگانه پیشگامان امتیاز بزرگی دارند و اینجاست که قرآن مجید وعده قطعی بهشت را به آنها داده و در آیه 10 سوره واقعه می فرماید: «و پیشگامان پیشگام، آنها مقربانند، و در باغهای پر نعمت بهشت جای دارند»(والسابقون السابقون – اولئک المقربون – فی جنات النعیم». همین معنی در آیه 21 حدید و 133 آل عمران نیز آمده است.

این در صورتی است که «سابقون» را به معنی سابقون در ایمان تفسیر کنیم، ولی بعضی از مفسران آن را به سبقت در طاعه الله ( اطاعت فرمان خدا) یا سبقت در نمازهای پنجگانه، یا جهاد، یا هجرت، یا توبه، تفسیر کرده اند، در این صورت نیز می تواند شاهدی برای مقصود باشد چرا که پیشگامان در این اعمال خیر نیز اسوه و قدوه دیگرانند، و هم مردمانی ایثارگر و با شهامت و متوکل برخدا، شایسته بهره مند شدن از جنات نعیمند.

در روایات اسلامی «سابقون» به امیرمومنان علی(ع) که نخستین مسلمان ازجنس مردان و گاه به چهار نفر در «هابیل» و «مومن آل فرعون» و «حبیب نجار» و علی(ع) تفسیر شده که هر کدام درعصر و زمان خود مصداق روشن و نمونه اتم از سبقت در ایمان و جهاد و اعمال خیر بودند. قابل توجه اینکه نخستین موهبتی که خداوند در این آیات برای آنها قرار داده موهبت قرب به خدا است (اولئک المقربون) که از تمام نعمتهای عظیم و جنات النعیم برتر و بالاتر و والاتر است. و با اینکه «جنات» (باغهای بهشت) بدون ذکر نعیم که جمع نعمت است کافی برای ادای مقصود می باشد ولی ذکر این دو با هم تأکید و اهمیت بیشتری را در مورد نعمتهای بهشت دربردارد. این تعبیر می تواند اشاره به مطلب دیگری نیز باشد که باغهای بهشتی فقط کانون نعمت است، برخلاف باغهای دنیا که اداره و نگهداری و حفظ آن همیشه با زحمات فراوانی همراه بوده و هست، و هر زمان بیم آفت و نابودی درباره آن می رود.

Sources

Keywords